Fahrenheit 451 του Ray Bradbury

Στους 451 βαθμούς Fahrenheit γίνεται η καύση του χαρτιού... Στο ομώνυμο μυθιστόρημα καίγεται πολύ χαρτί, τουλάχιστον αυτή είναι η δουλειά του "πυροδότη" Guy Montag... Σε μια κοινωνία κάπου στο μέλλον όπου η βία, καμουφλαρισμένη πίσω από ένα προσωπείο καθωσπρεπισμού, κυριαρχεί, τα βιβλία είναι απαγορευμένα καθώς η κυβέρνηση πιστεύει ότι ο άνθρωπος για να βρει την ευτυχία πρέπει να ελαχιστοποιήσει τις όποιες παρεκτροπές τον αποσπούν από την πολιτική ορθότητα... Μοναδικό, επί της ουσίας, μέσο ενημέρωσης, ψυχαγωγίας και διασκέδασης η τηλεόραση...

Ο Montag κάνει τη δουλειά που του έχουν αναθέσει, καίει τα βιβλία όπου τα βρει και στέλνει τους κατόχους τους σε ψυχιατρικά ιδρύματα... Κάποια γεγονότα όμως τον κάνουν να αρχίσει να αναρωτιέται για την ίδια του την ύπαρξη και την κοινωνία στην οποία ζει και στηρίζει με τις πράξεις του... Αυτή η αμφισβήτηση του ότι θεωρούσε μέχρι χθες δεδομένο τον οδηγεί σταδιακά στη σύγκρουση με τον εαυτό του και την εξουσία που πειθήνια υπηρέτησε τόσα χρόνια...

Το βιβλίο δημοσιεύτηκε πρώτη φορά το 1953 και διαβάζοντάς το απορείς για το πόσο "μπροστά" έφτασε η ματιά του  Ray Bradbury όταν το έγραφε... Περιγράφει αδρά μια κοινωνία που μοιάζει πολύ με την σημερινή... Η εξάρτηση από την τηλεόραση, η επιβολή της εικόνας στον γραπτό λόγο, η πολιτική ορθότητα ως επικρατούσα τάση, η βία της καθημερινότητας... Ο Bradbury  περιγράφει ένα άλλο καταναγκασμό από αυτόν που θέλει στρατό στους δρόμους και απαγόρευση κυκλοφορίας, περιγράφει τον καταναγκασμό που επιβάλλεται στον πολίτη με τέτοιο τρόπο ώστε να πιστεύει ότι αποφασίζει αυτοβούλως... Αλίμονο σε όποιον δεν συμμορφώνεται, το καθεστώς έχει τρόπους να τον εξοντώσει είτε ηθικά είτε βιολογικά... 

Η κοινωνία που περιγράφεται στο "Fahrenheit 451" είναι μια κοινωνία σε σήψη η οποία βαδίζει προς την καταστροφή της χωρίς να το γνωρίζει παραδομένη στον ηδονικό ευδαιμονισμό της, μέχρι της ολοκληρωτικής καταστροφής που θα έρθει από τον πυρηνικό όλεθρο... Όταν όλα τελειώσουν, μόνο τότε θα μπορέσουν τα πράγματα να φτιαχτούν από την αρχή με μπροστάρηδες αυτούς που κατάφεραν να διασώσουν έστω και κομμάτια της παρελθούσας γνώσης και εμπειρίας... Παρά το γλυκόπικρο φινάλε που αφήνει έστω και λίγο χώρο για μια αισιόδοξη ματιά στο μέλλον, η αμφιβολία εξακολουθεί να τριβελίζει το μυαλό του αναγνώστη... Μήπως τελικά η μοίρα της ανθρωπότητας είναι αυτή του αέναου κύκλου καταστροφής και αναγέννησης, μια μοίρα που καθορίζεται από την πλεονεξία, την εκμετάλλευση και την καταπίεση ανθρώπου από άνθρωπο;