Ψαροκόκαλο...

Διαβάζω την περυσινή ανάρτηση με τους στόχους που είχα θέσει για την χρονιά που πέρασε ... Δεν κατάφερα να ξανακόψω το τσιγάρο, ο στόχος ανανεώνεται και για την νέα χρονιά... Ξεκίνησα karate, έχασα πολλά μαθήματα διότι ο Δεκέμβρης ήταν εξαιρετικά δύσκολος μήνας και δεν υπήρχε χρόνος αλλά συνεχίζω κανονικά... Η διατροφή μου έχει διορθωθεί, έχει τις καλές της μέρες και τις κακές αλλά είναι καλή γενικά... Ελάττωσα το άγχος, έγινα πιο ψύχραιμος, πιο επίμονος, πιο υπομονετικός, μπράβο μου (εγκάρδιο χτύπημα επιβράβευσης στην πλάτη)... Λεφτά παραπάνω έβγαλα, αφού δούλεψα αυτό τον χρόνο περισσότερο από κάθε άλλο... Το κακό είναι ότι τα λεφτά αυτά δεν κάνανε τη διαφορά, ούτε αντικατοπτρίζουν την κούραση και την προσπάθεια αυτής της χρονιάς... Το βιβλίο της Python δεν το τέλειωσα ποτέ... Έκανα πολλές απόπειρες μέσα στην χρονιά να εμβαθύνω σε κάποια γλώσσα προγραμματισμού, πέρα από τις στενές απαιτήσεις της δουλειάς μου, αλλά δεν τα κατάφερα... Δεν έχω καταφέρει ακόμα να

Τι μας λέει το σημερινό πρωτοσέλιδο της "Αυριανής" ; Ότι οι εργαζόμενοι του ALTER είχαν το θράσος και την απαίτηση να... πληρώνονται για την εργασία τους για 9 ολόκληρα χρόνια!!! Ότι υπήρχαν μισθοί των 100.000 Ευρώ που προφανώς η διοίκηση του σταθμού τους έδινε ( όταν τους έδινε ) επειδή της είχε βάλει κάποιος το μαχαίρι στο λαιμό... Ότι το ALTER πλήρωνε και Εφορία, άκουσον, άκουσον!!! Μήπως πλήρωνε και εισφορές στο ΙΚΑ;;; Δεν θα αντέξω τέτοια συγκίνηση, τόσο αλτρουισμό... Τέλος, για κερασάκι, μαθαίνουμε ότι άδικα κυνηγάνε τον γέροντα Εφραίμ, σκοτεινές δυνάμεις θέλουν να πλήξουν την σχέση μας με το ξανθό γένος... Στην χώρα που ανθεί η φαιδρά πορτοκαλέα, εφημερίδες σαν την "Αυριανή" που στήριξαν το κρατικό/παρακρατικό οικοδόμημα για δεκαετίες, συνεχίζουν να κυκλοφορούν πουλώντας τρέλα, προσπαθώντας να μας πείσουν ότι ο ήλιος ανατέλλει από τη Δύση και ότι τα κοκόρια μας γεννάνε... Έχουν φτάσει σε σημείο να διαστρεβλώνουν τόσο αναίσχυντα την αλήθεια που φτάν

Μεγάλωσα στην πολυκατοικία που έχτισε ο παππούς μου... Στο ισόγειο το μαγαζί, στον πρώτο όροφο η θεία μου, στον δεύτερο εμείς, στον τρίτο ο θείος μου με τους παππούδες... Υπήρχαν και άλλα διαμερίσματα στην πολυκατοικία, εκτός από αυτά που μέναμε το σόι, τα οποία ενοικιάζονταν από τον παππού, το σύνολο έξι... Κάθε χρόνο λέγαμε τα κάλαντα μαζί με τα ξαδέρφια μου, τα παιδιά της θείας μου από τον πρώτο όροφο και οι πρώτοι "πελάτες" που τα ακούγανε ήταν όσοι μένανε στην πολυκατοικία... Χτυπούσαμε τις πόρτες των διαμερισμάτων, των δικών μας και των νοικάρηδων, όλοι άνοιγαν, όλοι ακούγανε τα κάλαντα και όλοι μας έδιναν χαρτζιλίκι, άλλος λίγο άλλος πολύ, ότι μπορούσε ο καθένας... Σήμερα συνειδητοποίησα ότι εκτός των περιπτώσεων των ανθρώπων που δουλεύανε εκείνη την μέρα, οπότε δεν υπήρχε κανείς να ανοίξει την πόρτα, η πόρτα άνοιγε πάντα στο χτύπημα του κουδουνιού μας και όλοι είχαν πάντα διάθεση να ακούσουν τα κάλαντα από εμάς... Ούτε ένας , ούτε μια φορά δεν μας είπε, &quo

Έχω ένα θέμα με την πολιτική ορθότητα, μου την σβουρίζει διότι πιστεύω ότι κατά βάση είναι ένας εύσχημος τρόπος να καμουφλαριστεί η υποκρισία... Υπάρχουν δύο πολιτικά ορθές εκφράσεις που με εκνευρίζουν αφάνταστα... Η πρώτη είναι ο "έγχρωμος" όταν αναφέρεται κάποιος σε άνθρωπο μη-λευκό / Καυκάσιο και ειδικά σε μαύρους... Τι πάει να πει έγχρωμος, για άνθρωπο μιλάμε όχι για τηλεόραση... Υπάρχουν λευκοί, μαύροι, κίτρινοι, κόκκινοι, γιατί τους λευκούς τους λέμε λευκούς και τους υπόλοιπους έγχρωμους; Για να μην φανούμε ρατσιστές; Από πότε είναι ρατσιστικό να λες την αλήθεια; Είναι ντροπή να λες ότι κάποιος είναι μαύρος; Το τραγούδι του James Brown και μετέπειτα moto της Black Power έλεγε "Say it loud, i 'm black and i 'm proud" δεν έλεγε  "Say it loud, i 'm c o l o u r e d and i 'm proud" ... Το να αποκαλείς κάποιον μη-λευκό έγχρωμο δεν επιδεικνύει ευαισθησία και σεβασμό στη διαφορετικότητα αλλά τύψεις που ενδεχόμενα νιώθει ο λευκός για ό

Αν μας ρώταγε κάποιος ποια αίσθηση δεν θα θυσιάζαμε με τίποτα, σίγουρα όλοι θα επιλέγαμε μεταξύ της όραση και της ακοής και δεν θα είχαμε άδικο, η απώλειά τους είναι φοβερό χτύπημα για κάθε άνθρωπο... Τι θα γινόταν όμως αν χάναμε την γεύση; Στο πρώτο άκουσμα δεν ακούγεται και τόσο τραγικό αλλά αν το καλοσκεφτείς είναι... Δεν είναι μόνο ότι χάνεις την απόλαυση ενός φαγητού ή ενός ποτού... Όλα στη ζωή έχουν γεύση... Το φαγητό, το ποτό, το τσιγάρο, τα συναισθήματα έχουν γεύση, ο φόβος, το άγχος, η χαρά, ο έρωτας, όλα έχουν γεύση... Φαντάσου μια ζωή χωρίς γεύση, πουθενά, το φαΐ και το ποτό να είναι μηχανικές συνήθειες που εξασφαλίζουν την επιβίωση, ένα κόσμο που δεν θα υπάρχει λόγος να δεις τους φίλους σου και την οικογένειά σου γύρω από στρωμένο τραπέζι...Μια ζωή που τα συναισθήματα δεν θα περιγράφονται με γευστικές εναλλαγές, όπου η χαρά δεν θα φέρνει γλύκα, το άγχος και ο φόβος πίκρα στα χείλη και ο έρωτας δεν...θα είναι έρωτας... Τι άνοστη και μισή ζωή θα ήταν αυτή...

Άκου το αρχέγονο τύμπανο... Οα,  λαίμε ...  :-P Υ.Γ. Ξεκινάει η άδεια αύριο... :-)

Δύσκολη εβδομάδα, πολύ δουλειά για μένα και την Μ., ατέλειωτα ωράρια, σήμερα μπήκα στο σπίτι στις 7:30, η Μ. θα δουλεύει και την Κυριακή... "Ο γιος μας μεγαλώνει μόνος του" , είπα στην Μ. (αστειευόμενος) στο τηλέφωνο... Η άδειά μου που θα ξεκινούσε τη Δευτέρα παίρνει αναβολή για την Τρίτη και βλέπουμε... Πρώτη φορά μου κόβεται άδεια, δεν μου έχει ξανατύχει... Ευτυχώς απόψε είναι Παρασκευή... 

Πριν από μερικούς μήνες η Μ. είχε αγοράσει μια πιπεριά σε γλάστρα που την βάλαμε στο μπαλκόνι... Έκανε κόκκινες, καυτερές πιπερίτσες τις οποίες κόψαμε και κρεμάσαμε στο μπαλκόνι από μια κλωστή για να ξεραθούν... Πριν καμιά 10 μέρες έφτιαξα ωραιότατο, καυτερό μπούκοβο που μπήκε σε βαζάκι για να καρυκεύσει τις φασολάδες, τις μακαρονάδες και τις μαρινάδες του χειμώνα... Έχουμε και μια γλαστρούλα με δεντρολίβανο στο μπαλκόνι, το πήραμε κυρίως γιατί είναι ανθεκτικό σαν φυτό, το δεντρολίβανο το τρώμε μόνο στην ρεβιθάδα... Σκέφτομαι τώρα τον Φλεβάρη, που είναι η εποχή του φυτέματος,  να πάρω μια ζαρντινιέρα και να φυτέψω πατατούλα... Έχω διαβάσει ότι δεν θέλει ιδιαίτερη φροντίδα και η επιτυχία είναι σχεδόν εγγυημένη... Λέω να βάλω και κανένα κρεμμυδάκι... Έχει βάλει η μάνα μου στο μπαλκόνι της και πιάσανε κάργα, την Κυριακή που ήμασταν στο πατρικό μου φάγαμε μαρουλοσαλάτα με κρεμμυδάκι παραγωγής της...

Που να πέσεις κατηγορία και να σου καεί το γήπεδο...

Έψαχνα να βρω κανένα free editor με intellisense για Javascript για να τον εγκαταστήσω στο laptop της Μ. έτσι ώστε να μπορώ να δουλεύω και στα δύο μηχανήματα που έχω στο σπίτι και ψάχνοντας βρήκα το  Cloud9 ... Το  Cloud9  είναι ένας on line editor για CSS, HTML και Javascript αλλά υποστηρίζει και αρκετές άλλες γλώσσες (PHP, Ruby,etc)... Προσφέρει integration με GitHub , Bitbucket  και FTP (έστω και σε beta) από όπου μπορείς να σηκώσεις τα projects σου και να δουλέψεις από οποιοδήποτε υπολογιστή, φτάνει να έχει browser... Επίσης δίνει τη δυνατότητα να προστεθούν και άλλοι χρήστες που θα μπορούν να βλέπουν και να δουλεύουν το ίδιο project παράλληλα... Δεν έχω σηκώσει κάτι στο  GitHub  ή το  Bitbucket  οπότε δοκίμασα το FTP και οφείλω να ομολογήσω ότι παίζει μια χαρά... Το μόνο πρόβλημα που εντόπισα είναι ότι για κάποιο λόγο, που μπορεί να φταίω κι εγώ, έχει πρόβλημα με τους ελληνικούς χαρακτήρες, βγάζει "κινέζικα"... Το  Cloud9  υπάρχει και σαν extension του

Η καταστολή της απεργίας 5-10-2011 from dimitris meletis on Vimeo . Το πρόσωπο της καταστολής από (πολύ) πρώτο χέρι... Δείτε το όλο...   Το video αλιεύθηκε από το blog του Δημήτρη Μελέτη ...

Μου αρέσουν οι φούρνοι... τα αρτοποιεία εννοώ... Πρέπει να παίζει ρόλο το γεγονός ότι το πατρικό μου είναι πάνω από φούρνο, τα παλιά τα χρόνια ήταν του μπάρμπα μου...  Θυμάμαι διάφορες σκηνές από όταν ήμουν μικρός, τα καλάθια που έμπαινε το ψωμί καυτό όπως έβγαινε από τον φούρνο, τον κοφτό ήχο του ξύλινου φτυαριού όπως ξεφόρτωνε τις λαμαρίνες, τα ταψιά με το φαΐ που φέρνανε τις Κυριακές για ψήσιμο... Η μυρωδιά του ψωμιού τι ωραία που είναι, να φανταστείς ότι για χρόνια, δεν το έτρωγα, σπάνια το έβαζα στο στόμα μου και μόνο όταν το τράβαγε το φαΐ, σάλτσες και τέτοια...  Τα παλιά τα χρόνια που η Μαραθώνος ήταν κατσικόδρομος και το να πας για μπάνιο στην Νέα Μάκρη, ταξίδι κανονικό, όταν πηγαίναμε με την Μ. για μπάνιο σταματάγαμε σε ένα μεγάλο Βενέτη που έχει στη διαδρομή για να πάρουμε εφόδια, καφέ και κάτι σαντουιτσάρες που έκανε με όλου του κόσμου τα καλά...  Ωραίος φούρνος, από τους πρώτους "μοντέρνους" που θυμάμαι εγώ, αυτός και ο Βενέτης στην Κηφισιά, με αμέτρητα

Τώρα ειλικρινά πιστεύουν πραγματικά εκεί στον ΣΚΑΙ ότι το "Ίδρυμα" είναι η απάντηση, το αντίπαλο δέος να πούμε στην "Ελληνοφρένεια" ; Στα σοβαρά;;;;; Είχα εδώ και καιρό την άποψη ότι το "Ίδρυμα" είναι εντελώς ΓΤΠ, ακούγοντας την ραδιοφωνική εκπομπή, κάνοντας αγωνιώδεις προσπάθειες να καταλάβω πού ακριβώς κρυβόταν το χιούμορ ή η κοινωνική σάτιρα αλλά δυσκολευόμουν αφάνταστα... Χθες το βράδυ είδα και την τηλεοπτική version, σε επανάληψη, και απέγινε το κακό... Ηλίθιες πρόζες μέσα σε ένα δήθεν μου ευρύτερο concept (το about στο site τους λέει: " Το Ίδρυμα είναι στη χώρα σας για να σας βοηθήσει να εξελιχθείτε από πιθηκάνθρωπους Ελληναράδες σε υπεύθυνους πολίτες. Ακολουθήστε Το Ίδρυμα και εκπαιδευτείτε. Το Ίδρυμα πιστεύει ότι βαθιά μέσα σας υπάρχει ένας πολιτισμένος άνθρωπος." ) που προφανώς έχει στόχο να μετατρέψει άπαντες σε Πορτοσάλτε και δύο (τόσα άντεξα να δω) άνοστα και ξενέρωτα σκετς όπου στο ένα ούτε λίγο ούτε πολύ μας παρουσίαζαν τους

...ποιόν άραγε να πιστέψω; Τον tracker μου που μου λέει ότι έχω 30 επισκέψεις κατά μέσο όρο την ημέρα ή τα statistics του blogspot που δείχνουν ότι τουλάχιστον 200 άτομα την ημέρα έρχονται να λουστούν στην πηγή της γνώσης (μου); Ο πρώτος μου καταρρακώνει την ψυχολογία, με απογοητεύει και με θλίβει, μου κόβει τα φτερά... Ο δεύτερος με εμψυχώνει, με κάνει να νιώθω φωτεινός αστήρ της διανόησης και του internet αλλά μπορεί και να μου καλλιεργεί φρούδες ελπίδες, πάνω στην άμμο να μου χτίζει παλάτια που ο βοριάς θα τα κάνει συντρίμμια, κομμάτια... Πού κρύβεται άραγε ς η αλήθεια;

Διαβάζω fantasy γιατί μου αρέσουν τα παραμύθια... Δεν πιστεύω ότι η ανάγνωση ενός fantasy βιβλίου θα διευρύνει τους πνευματικούς μου ορίζοντες, αναζητώ την πρωταρχική συγκίνηση και την αδρεναλίνη που μπορεί να σου προσφέρει μια καλογραμμένη ιστορία... Όταν ο συγγραφέας καταφέρνει να περάσει και κάτι άλλο, πιο βαθύ, μέσα από την ιστορία του, ακόμα καλύτερα, η ανάγνωση γίνεται ακόμα πιο απολαυστική... Η Christie Golden  παρουσιάζει την ιστορία της γέννησης της Ορδής, του αφανισμού των Ντρενέι και της καταστροφής του Ντράινορ, την απαρχή των γεγονότων που καθορίζουν την μοίρα του Άζεροθ και της φυλής των ανθρώπων... Η ιστορία παρουσιάζεται μέσα από την καταγραφή των γεγονότων που κάνει ο Θραλ, ο σαμάνος/πολέμαρχος της Ορδής στο παρόν του WoW, την ιστορία του οποίου διαβάσαμε στο βιβλίο της ίδιας συγγραφέα,   "Ο Πολέμαρχος των Ορκ" ...   Η  "Γέννηση της Ορδής" , όπως και το προηγούμενο βιβλίο, είναι εξαιρετική... Η δράση είναι καταιγιστική αλλά η  Golden  δε

Μήνυμα προς όλους απέστειλε ο πρωθυπουργός Λουκάς Παπαδήμος ότι η προκήρυξη εκλογών είναι συνδεδεμένη με την ολοκλήρωση του έργου της κυβέρνησης και ότι η 19η Φεβρουαρίου είναι ενδεικτική ημερομηνία...   Η δήλωση του πρωθυπουργού συμβαδίζει πλήρως με την ελληνική πραγματικότητα... Ενδεικτικοί μισθοί, ενδεικτικές συντάξεις, ενδεικτική εργασία, ενδεικτική δημόσια παιδεία, ενδεικτική δημόσια υγεία, ενδεικτική ζωή, ενδεικτική δημοκρατία, τώρα και ενδεικτική ημερομηνία προκήρυξης εκλογών, όλα πλέον κουμπώνουν μεταξύ τους, υπάρχει απόλυτη αρμονία... Το μόνο που ξενίζει είναι ότι ακόμα δεν ακούμε τις ερπύστριες στην άσφαλτο αλλά ας κάνουμε λίγο ακόμα υπομονή...

Αν υπάρχει μια κατηγορία γονέων που με εκνευρίζει εξίσου με αυτή εκείνων των γονέων που δεν λένε να πάρουν απόφαση ότι έχουν γίνει γονείς και ότι το παιδί έχει ανάγκες και συνήθειες διαφορετικές από αυτές ενός ενήλικα, είναι οι πολιτικά ορθοί γονείς... Είναι οι γονείς εκείνοι οι οποίοι σε συζητήσεις με άλλους γονείς θεωρούν χρέος τους να υποκριθούν τους απόλυτα αφοσιωμένους στην ευτυχία των παιδιών τους τόσο που καμιά κατάσταση και καμιά κούραση δεν τους κάνει να βαρυγκομήσουν... μέχρι να αντιληφθούν ότι και ο απέναντι έχει παιδιά και κουράζεται και βαρυγκομάει καμιά φορά οπότε ξεσπαθώνουν, δειλά στην αρχή αλλά με ανακούφιση στην συνέχεια...  Είναι οι γονείς εκείνοι που "ντρέπονται" να πουν ότι κουράζονται, ότι ίσως θα ήθελαν να έχουν λίγο χρόνο για τον εαυτό τους και χτίζουν μια περσόνα γονιού/Δαλάι - Λάμα/οσιομάρτυρα ο οποίος υπομένει/κάνει τα πάντα για το παιδί του αγόγγυστα... Η περσόνα αυτή καλύπτει όλα τα στερεότυπα του γονιού-θυσία με τα οποία μεγαλώσαμε οι περισ

Κανένα άσυλο δεν προστάτεψε τους φοιτητές του Πολυτεχνείου και της Νομικής το 1973, δεν υπήρχε άσυλο... Αυτό δεν τους εμπόδισε να καταλάβουν τις σχολές τους σε εποχές δυσκολότερες και πιο επικίνδυνες από τις σημερινές... Αναγάγουμε το άσυλο σε τοτέμ ενώ η ουσία της αγωνιστικής κινητοποίησης δεν περιλαμβάνει καβάντζες ούτε κι αυταπάτες... Φαντάζεται κανένας ότι η εξουσία, αν βρεθεί στην ανάγκη, θα εμποδιστεί από το όποιο άσυλο για να επιβάλλει την θέλησή της; Η ιστορία αποδεικνύει το αντίθετο... Είμαι αντίθετος στην κατάργησή του αλλά δεν καταλαβαίνω και τον φετιχισμό του πανεπιστημιακού ασύλου... Άσε που κάποια στιγμή πρέπει να ανοίξει και η κουβέντα για το πόσα έκανε και πόσα δεν έκανε το κίνημα για να φτάσουμε στο σημείο να μπουκάρουν οι διμοιρίες των ΜΑΤ στο ΑΠΘ για γεγονότα, αντικειμενικά ασήμαντα, συγκριτικά με άλλες χρονιές...

...they just deserve to die... :lol: λέμε ρεεεεε!!!!! Από Antista/Chef

Το "61 ώρες" είναι ένα εξαιρετικό noir μυθιστόρημα.... Είναι λίγο οξύμωρο αυτό αν σκεφτείς ότι διαδραματίζεται στο σκεπασμένο με χιόνι, παγωμένο Μπόλτον της Νότιας Ντακότα αλλά είναι όντως έτσι... Μια παγοθύελα, ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα, μια φυλακή από την οποία ζει μια ολόκληρη πόλη, μια υπόθεση ναρκωτικών, μια μάρτυρας υπό προστασία, ένας ναρκωβαρώνος από το Μεξικό μεγέθους... small και ο Ρίτσερ... Ο ιδιόρρυθμος ήρωας των βιβλίων του Lee Child επιστρέφει και μπλέκεται στην μέση για να αποτελέσει γι άλλη μια φορά τον καταλύτη της υπόθεσης μόνο που αυτή την φορά δεν μένει εκεί καθώς ο Child αποφασίζει να αποδομήσει τον ήρωά του, να αφαιρέσει λίγο το λούστρο και την αγριάδα και να τον κάνει πιο τρωτό, πιο ανθρώπινο αλλά και πιο βίαιο, ρίχνοντας παράλληλα ματιές στο παρελθόν του... Το χιόνι που σκεπάζει τα πάντα και το αφόρητο κρύο που δυσκολεύει ακόμα και την αναπνοή αποτελούν τον καμβά πάνω στον οποίο σχεδιάζει ο  Child  την πλοκή του βιβλίου...Η απειλή του άγ

Η Ευρωπαϊκή οικονομική κρίση όπως την βλέπουν οι Clarke and Dawe από την μακρινή Αυστραλία... Το video αλιεύθηκε από το Videoman.gr

Εδώ και πολύ καιρό αναρωτιόμουν και μαζί με μένα φαντάζομαι κι άλλοι, πού βρισκόταν ο πνευματικός κόσμος της χώρας μέσα στον ορυμαγδό των πολιτικών και κοινωνικών εξελίξεων... Επιτέλους κάτι κινείται... Ζητούν να ενωθεί η Αριστερά κατά της «δημοκρατικής εκτροπής» Ενενήντα εννιά καλλιτέχνες συνυπογράφουν κείμενο-παρέμβαση, με τίτλο «Η Αριστερά και η υπεράσπιση της Δημοκρατίας», ζητώντας «ενιαίο αριστερό μέτωπο συνεργασίας» για την υπεράσπιση των δημοκρατικών θεσμών που έχουν καταλυθεί. «Τον τελευταίο καιρό στην Ελλάδα, η εκτροπή από τους δημοκρατικούς θεσμούς είναι πλέον "επίσημη" και πραγματοποιείται κυνικά στο όνομα της "σωτηρίας" της οικονομίας. Ενώ ο κίνδυνος για περιορισμό της ελευθερίας του Τύπου είναι ορατός, καθώς απειλούνται με άμεσο κλείσιμο εφημερίδες και άλλα μέσα ενημέρωσης, μέσω της άρνησης δανειοδότησής τους από τις τράπεζες». Για όλα αυτά οι 99 καλλιτέχνες απαιτούν «από τους πολιτικούς φορείς όλου του φάσματος της Αριστεράς» να κάνουν «τ

Γέννησε σήμερα η ξαδέρφη μου ένα γλύκα μπέμπη και όταν με πήρανε τηλέφωνο να μου το πούνε γιατί εγώ ήμουνα στη δουλειά, μου ήρθε φλασιά όταν πριν από 20 χρόνια και βάλε, μας έπαιρναν οι γονείς μου εμένα, τον αδερφό μου, την ξαδέρφη μου και τον ξάδερφο μου και πηγαίναμε διακοπές στη Ζάκυνθο, τότε ακόμα που δεν είχε γίνει προάστιο του Μπράιτον... Τότε λοιπόν είχαμε ένα τεράστιο φουσκωτό που ήταν λέει νησί με φοίνικα και μπανάνες κανονικά, όλα κομπλέ, που ήταν τόσο μεγάλο που ανεβαίναμε και οι τέσσερις επάνω και γινόταν τεράστιο σόου στην παραλία... Όταν φεύγαμε, επειδή μέναμε κοντά στην θάλασσα κι επειδή βαριόμασταν το φούσκωνε-ξεφούσκωνε το μεταφέραμε όπως ήταν φουσκωμένο κι αν μας έβλεπε κάποιος από μακρυά έβλεπε ένα φουσκωτό φοίνικα να μετακινείται στην άκρη του δρόμου... Κοίτα τώρα που πέρασαν τα χρόνια και κάναμε δικά μας παιδιά...

Κάντε ένα κόπο να διαβάσετε αυτό το άρθρο  ----->  The Levellers (από το Λεβιάθαν στο Λοβέρδο)  ... Είναι μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ανάλυση της επικαιρότητας και των πολιτικών τεχνασμάτων που παρακολουθούμε τις τελευταίες μέρες... Αναδημοσιεύω από τον //ΠαραλληλοΓράφο// που αναδημοσιεύει από τον TechieChan ...

Τις τελευταίες μέρες, με όλες αυτές τις καταιγιστικές εξελίξεις σε πολιτικό επίπεδο, γυρνάει στο μυαλό μου η τελευταία σκηνή από την υπέροχη ταινία "Underground" του Emir Kusturica ...

Το  "La rage"  ήταν ένα από τα soundtrack των γεγονότων του Δεκεμβρίου του 2008... Εγώ δεν το είχα ακούσει, το γνώριζα μόνο ως τίτλο από διάφορα σχόλια, θετικά ή αρνητικά... Μεγάλη κομματάρα, με ωραίους στίχους (το βίντεο είναι υποτιτλισμένο στα ελληνικά), εξαιρετικά επίκαιρη και πάλι, περιέχει δε εικόνες που έχουμε δει και είμαι σίγουρος ότι θα ξαναδούμε στην Ελλάδα... Πληροφορίες για την Keny Arkana στο official site  και στη wikipedia ...

Ο Γεώργιος Β', ο Ολίγιστος, ο Ακαταλληλότερος, ο Ασυνάρτητος, ο πολυχρονεμένος μας πατισάχ, έκανε πάλι το θαύμα του... Με μια λογική παιδικής εμμονής ( "δημοψηφίσματα κάνουν και στην Σουηδία" ) και κομματικής επιβίωσης, επιχειρεί με τρικ/εκβιασμούς να κερδίσει πολιτικό χρόνο για... τι άραγε; Λίγους μήνες ακόμα στην εξουσία;  Η φαεινή ιδέα του δημοψηφίσματος παίζει να είναι η χειρότερη πολιτική ζαριά που έχει γίνει από καταβολής ελληνικής δημοκρατίας... Δεν θα συζητήσω το αν είναι αντισυνταγματικό ή όχι, το αν εκθέτει την χώρα στους δανειστές της, το αν είναι εκβιαστικό και διχαστικό για τον ελληνικό λαό, το τι συνέπειες θα έχει στα χρηματιστήρια, το ποιο θα είναι το ερώτημα που θα διατυπωθεί στο δημοψήφισμα κτλ, κτλ, τα αναλύουν άλλοι καλύτερα από εμένα σε πολλά sites σήμερα... Το ζήτημα είναι ότι η κυβέρνηση συλλήβδην και ο πρωθυπουργός συγκεκριμένα φαίνεται να ζουν σε κάποιο παράλληλο σύμπαν που καμιά σχέση δεν έχει με αυτό που ζούμε οι υπόλοιποι και ότι είναι πρα

Φέτος, για τη γιορτή μου, σχεδόν όλοι, λες και ήταν συνεννοημένοι, μου πήραν για δώρο βιβλία... Βιβλία που ήθελα και άλλα που μου φάνηκαν ενδιαφέροντα σκίζοντας το χαρτί του περιτυλίγματος και είχα απλά ακουστά και  ένα που ήδη είχα και θα το αλλάξω... Το ράφι γέμισε και το διάβασμα ξεκινάει... [*] Ο "Θαυμαστός, καινούργιος κόσμος" θα αλλαχτεί καθώς βρίσκεται ήδη στη βιβλιοθήκη μου και το έχω διαβάσει εδώ και χρόνια... Update: Ο  "Θαυμαστός, καινούργιος κόσμος" αλλάχτηκε και την θέση του πήραν οι "Επικυρίαρχοι" του Arthur C. Clark και ο "Εκλεκτός" του Thomas Mann...

Για τον "κύριο" Παπουτσή οι πολίτες σε όλη την Ελλάδα που εκδήλωσαν την οργή και την αγανάκτησή τους για την κατάντια της χώρας και της ζωής τους, κατά τη διάρκεια των εορτασμών της 28ης Οκτωβρίου, είναι "φασίζουσες μειοψηφίες" ... Προφανώς ο "κύριος" Παπουτσής προτιμά τις "δημοκρατικές πλειοψηφίες" που παραμένουν στα σπίτια τους κλειδωμένες και παρακολουθούν σιωπηλά τις ζωές τους να καταστρέφονται... Ο "κύριος" Παπουτσής αγνοεί προφανώς ότι τα γρανάζια της ιστορίας τα κινούν συνήθως "φασίζουσες μειοψηφίες" όπως αυτές που κατέβασαν την σβάστικα από την Ακρόπολη, που πήραν τα όπλα και βγήκαν στο βουνό, που μπήκαν στο Πολυτεχνείο κτλ... Η μόνη φασίζουσα μειοψηφία είναι η κυβέρνηση στην οποία συμμετέχει  ο "κύριος" Παπουτσής η οποία παρά την πλήρη πολιτική και κοινωνική της απομόνωση, παρά τη λαϊκή οργή και απαξίωση, με μοναδικό της σύμμαχο τα ΜΜΕ και το Κεφάλαιο, έχει αγκιστρωθεί στην εξουσία και δεν εννοεί να

:lol:

Οι άνδρες των ΜΑΤ με γενναιότητα και παλικαριά αντιμετωπίζουν υπέρτερες, αριθμητικά, δυνάμεις, προστατεύοντας τη δημοκρατία και τους θεσμούς, με κίνδυνο της ζωής τους... Φωτογραφία από Enet

Όταν ανακοινώθηκε προ ημερών η περικύκλωση της βουλής από το ΠΑΜΕ την ημέρα ψήφισης του πολυνομοσχεδίου σκέφτηκα ότι ήταν μια θετική εξέλιξη... Το ίδιο είχαν επιχειρήσει οι "Αγανακτισμένοι" το καλοκαίρι κατά την ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου αλλά δεν είχαν καταφέρει να αποτρέψουν/επηρεάσουν την ψηφοφορία... Η σαφώς μεγαλύτερη εμπειρία του ΠΑΜΕ/ΚΚΕ σε κινητοποιήσεις (μου) υποσχόταν μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα... Χθες το πρωί, όπως και σήμερα, δεν πήγα στην δουλειά, όχι γιατί απεργούσα (δυστυχώς οι συνθήκες στη δουλειά μου δεν επιτρέπουν κάτι τέτοιο ή εγώ είμαι πολύ χέστης, και οι δύο δικαιολογίες έχουν μεγάλη δόση αλήθειας) αλλά γιατί ήμουν άρρωστος, οπότε θρονιάστηκα από το πρωί στην τηλεόραση για να παρακολουθήσω τα γεγονότα... Παρακολούθησα την άφιξη των μπλοκ του ΠΑΜΕ με επικεφαλής τη γραμματέα του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, μπροστά στον φραγμό της Βασιλίσσης Σοφίας, όπου απλά... σταμάτησαν!!! Υπέθεσα ότι περίμεναν να μαζευτεί η κύρια μάζα των διαδηλωτών για πιο δυναμικές ενέ

Προσπαθώ αλλά δεν θυμάμαι άλλη κυβέρνηση τόσο πολύ κοινωνικά και πολιτικά απαξιωμένη όσο η σημερινή... Ακόμα και οι απριλιανοί (δυστυχώς) χαίρουν μεγαλύτερης εκτίμησης από την κυβέρνηση του ΓΑΠ, πράγμα που είναι κατόρθωμα, όπως και να το δεις... Παρ' όλα αυτά όμως και όλη αυτή την αγανάκτηση η κυβέρνηση είναι αγκιστρωμένη στην εξουσία και δεν λέει να πάρει το μήνυμα και να ξεκουμπιστεί... Να δούμε αν μέχρι το τέλος της εβδομάδας θα έχουμε εξελίξεις...  

Μα πόσο μαλάκες... ΗΠΑ: Στην ουρά στήθηκαν από νωρίς το πρωί της Παρασκευής οι φανατικοί φίλοι του iPhone, προκειμένου να αποκτήσουν το νέο iPhone 4S, που μόλις κυκλοφόρησε σε επτά χώρες Φωτογραφία από Enet.gr

Καταγγελίες από εκπαιδευτικούς για λιποθυμίες παιδιών από ασιτία σε σχολεία Δραματική και σοκαριστική η κατάσταση που περιγράφει στο δελτίο τύπου ο Α' Σύλλογος Εκπαιδευτικών Αθηνών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης, στα σχολεία αφού, όπως αναφέρει, υπάρχουν παιδιά που λιποθυμούν από ασιτία . Σύμφωνα με τη σχετική ανακοίνωση που δημοσιεύει η Lifo, οι σύλλογοι εκπαιδευτικών, γονέων και κατοίκων στην περιοχή Αμπελοκήπων – Ερυθρού – Πολυγώνου διοργανώνουν εκδήλωση διαμαρτυρίας στις 15 Οκτωβρίου, στις 11:00 το πρωί στην πλατεία Πανόρμου για να διαμαρτυρηθούν. Όλη η είδηση στο tvxs

Stencil που βρίσκεται στην έξοδο της Κηφισίας προς την Παπανικολή, κάτω από τη γέφυρα... Η φωτογραφία τραβήχτηκε από μένα, με το κινητό μου, όταν ήμουν σταματημένος στο φανάρι...

Την Παρασκευή το απόγευμα ανεβαίνω, εγώ η Μ. και ο κύριος Σ., με το αυτοκίνητο από Κηφισιά προς Κεφαλάρι... Στην Κολοκοτρώνη, στη διασταύρωση με την Χλόης, νομίζω, βλέπω ένα νεαρό μελαχρινό, με μαύρη μπλούζα με κουκούλα και βερμούδα να είναι ξαπλωμένος φαρδύς πλατύς στην άσφαλτο... Σταματάω το αυτοκίνητο και τον κοιτάζω, γυρίζει το κεφάλι και με κοιτάζει κι αυτός...(?) Επειδή έρχονταν αυτοκίνητα από πίσω πάω 10 μέτρα πιο πάνω, βάζω το αυτοκίνητο στην άκρη και κατεβαίνω να δω τι γίνεται ενώ η Μ. παίρνει τηλέφωνο το 166...  Πλησιάζω και βλέπω ότι ένας περαστικός έχει ήδη σηκώσει τον πεσμένο νεαρό, ο οποίος φαίνεται να χαίρει άκρας υγείας... Ο δε περαστικός, μάλλον κάτοικος της περιοχής, δείχνει να μην έχει θορυβηθεί από το συμβάν... Επιστρέφω στο αυτοκίνητο να διηγηθώ στην Μ. τι έγινε η οποία μου λέει κατευθείαν να φύγουμε... Την ρωτάω τι έγινε απορημένος και μου περιγράφει την συνομιλία της με το τηλεφωνικό κέντρο του 166... Μ. : Καλησπέρα, υπάρχει ένας νεαρός άντρας ξαπλωμέν

Το απόλυτο κενό... :lol:

Δεν έχω αγοράσει ποτέ ούτε ένα από τα προϊόντα που κατασκευάζει η εταιρεία του... Έχω έντονες ενστάσεις για το hype που τα συνοδεύει και το marketing που επελέγη για την προώθησή τους παγκοσμίως καθώς και για την τιμολογιακή πολιτική που ακολουθεί η Apple... Δεν μπορώ να μην αναγνωρίσω όμως ότι ήταν ένας εξαιρετικά έξυπνος άνθρωπος με όραμα και επιμονή... Διαβάζοντας τον παρακάτω λόγο/αυτοβιογραφία που έβγαλε το 2005 στην τελετή αποφοίτησης του Stanford μπορούμε να πάρουμε μια ιδέα για το τι άνθρωπος ήταν ο Steve Jobs ο οποίος πέθανε σε ηλικία 56 ετών χθες από καρκίνο... Καλό ταξίδι, κύριε Jobs... Είναι τιμή μου που είμαι μαζί σας σήμερα στην τελετή αποφοίτησής σας από ένα από τα καλύτερα πανεπιστήμια στον κόσμο. Για να σας πω και την αλήθεια, αυτό είναι το πλησιέστερο που έχω φτάσει ποτέ σε τελετή αποφοίτησης. Σήμερα, θέλω να σας πω τρεις ιστορίες από τη ζωή μου. Αυτό, όλο κι όλο. Τίποτα σπουδαίο. Απλώς τρεις ιστορίες. Η πρώτη έχει να κάνει με το πώς να ενώνεις σημεία.

Πρωτοανέβηκε στο http://instagr.am/p/O_oZv/ , εγώ το είδα στις ακυβέρνητες πολιτείες και μου το έστειλαν και με mail... Υ.Γ. Ο Joe είναι η Μέρκελ...

Το  "Μπλέηζ" είναι μια ιστορία που ο Stephen King έγραψε πριν το "Carrie" αλλά δεν του έμελε να δημοσιευτεί παρά πολλά χρόνια αργότερα... Ο ίδιος θεωρούσε ότι παραείναι μελό... Η ιστορία αφορά τον Μπλέηζ, ένα γιγαντόσωμο μικροεγκληματία με νοητική στέρηση, λόγω ενός ατυχήματος όταν ήταν παιδί, και την προσπάθειά του να κάνει την μεγάλη "μπάζα"... Παράλληλα παρακολουθούμε με flashback την ιστορία της ζωής του από όταν ήταν παιδί μέχρι το παρόν... O  King , πίσω από τον τρόμο και την φαντασία κρύβει ένα βαθιά τρυφερό χαρακτήρα... Η ιστορία του Μπλέηζ είναι στενάχωρη, είναι ένας άνθρωπος που η μοίρα του επιφυλλάσει μόνο πόνο, θάνατο και απώλεια με τον πιο σαδιστικό τρόπο... Δεν μπορείς να αντιπαθήσεις τον Μπλέηζ, όχι γιατί δεν είναι σοβαρά τα εγκλήματά του αλλά γιατί νιώθεις ότι ο Μπλέηζ δεν μπορεί να κάνει αλλιώς, παίζει απλά ένα παιχνίδι που είναι προδιαγεγραμμένο από πριν και αυτός δεν μπορεί να κάνει κάτι για να αλλάξει τις παραμέτρους του...

Αν κάτι συντέλεσε καταλυτικά στο να φτάσουμε εδώ που φτάσαμε, τόσο σαν χώρα όσο και σαν μονάδες, είναι το γεγονός ότι σαν κοινωνία κι εγώ προσωπικά, επιλέξαμε τους ρόλους που θα παίξουμε στη ζωή μας αγνοώντας ή παραμελώντας εσκεμμένα, γιατί έτσι μας βόλευε, κάποιους άλλους ρόλους... Επιλέξαμε να παίξουμε τους ρόλους που θέλαμε, που πιστεύαμε ότι μας ταίριαζαν, του πατέρα, του φίλου, του συντρόφου, του επαγγελματία αλλά αμελήσαμε να παίξουμε τον ρόλο του ενεργού πολίτη... Είτε γιατί δεν ξέραμε πώς να το κάνουμε, είτε γιατί φοβόμασταν τις ευθύνες που απορρέουν από τον ρόλο μας, τις παραδώσαμε εκούσια ή ακούσια στα χέρια επιτήδειων, σαφώς πιο συνειδητοποιημένων από εμάς στο τι θέλουν και πώς να το αποκτήσουν, πιστεύοντας/ελπίζοντας ότι όλα θα πάνε καλά,ότι θα μας φροντίσουν, θα μας προσέξουν...Όταν αυτό δεν συνέβη αλλά αντίθετα τα πράγματα έφτασαν σε απελπιστικό σημείο, ο κόσμος γκρεμίστηκε κι εμείς μείναμε να κοιτάμε τα συντρίμμια αποχαυνωμένοι...

Συζητώντας πριν μερικές μέρες με μια γνωστή,στην ερώτηση τι κάνει και πώς τα περνάει μου απάντησε ότι είναι καλά αν εξαιρέσεις την "εθνική μας κατάθλιψη" που δεν την αφήνει ανεπηρρέαστη... Η "εθνική μας κατάθλιψη"... Προσπαθώ να καταλάβω γιατί η αγανάκτηση αντί να εξελιχθεί σε οργή έχει οδηγήσει στην παραίτηση και την μεμψιμοιρία... Είναι ο φόβος; Είναι οι ενοχές ( "Μαζί τα φάγαμε" ); Υπάρχει ακόμα λίπος να καεί ή μήπως παρακολουθούμε την ηρεμία πριν την καταιγίδα;

... κι άλλα μέτρα , βουίζει το κεφάλι μου... Και stress, πολύ stress... Τα όνειρα για κάτι καλύτερο είναι απαγορευμένα, όνειρο θα είναι να διατηρήσεις τη ζωή σου, όσο γίνεται περισσότερο, στα επίπεδα και τα στάνταρ που είναι σήμερα... Πρέπει να σταματήσω να βλέπω ειδήσεις, με επιβαρύνουν φοβερά... Τις είχα κόψει για πολύ καιρό αλλά  τον τελευταίο καιρό παρακολουθούσα και πάλι... Λάθος... Μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι κάθε φορά ... Παράδειγμα προχθές το βράδυ ο Άρης Πορτοσάλτε στον ΣΚΑΙ αγανάκτησε που οι μαθητές που διαδήλωσαν έξω από τη βουλή για το χάλι της παιδείας πέταξαν DVD στον άγνωστο στρατιώτη διότι "απαξιώνουν το μέσο και την τεχνολογία" ... Μα δεν μας χέζεις ρε Ρανταπλάν Άρη.... Εδώ ο κόσμος καίγεται και το μ#@νί χτενίζεται... Πάλι καλά που δεν άρχισε τίποτε κορώνες περί ανακύκλωσης των DVD... Κι εμείς καθόμαστε και ανεχόμαστε... Κυβερνήσεις, κανάλια, δημοσιογράφους... Δεν είναι δυνατόν να συγκεντρώνουν κοντά στο 50% τα κόμματα εξουσίας στις δημοσκοπήσε