"Το Άρωμα του Ονείρου" του Tom Robins
Υπάρχουν κάποια βιβλία τα οποία σε κερδίζουν από τις πρώτες σελίδες, σε κρατάνε τσιτωμένο, δεν θες να τα αφήσεις από τα χέρια σου, κάθε μέρα ζεις για την ώρα που θα τελειώσουν όλες οι υπόλοιπες ενοχλητικές αλλά υποχρεωτικές ενασχολήσεις σου (όπως η εργασία και οι κοινωνικές συναναστροφές) και θα μπορέσεις να αφοσιωθείς σε αυτά...
Το "Άρωμα του Ονείρου" δεν ήταν ένα από αυτά... Για την ακρίβεια με δυσκόλεψε πολύ να το συνηθίσω και όταν τα κατάφερα είχα φτάσει βαρυγκομώντας στην μέση του βιβλίου, στο τέλος όμως το "πρόσημο" του βιβλίου ήταν θετικό...
Η πλοκή διαδραματίζεται σε ένα εύρος χιλίων ετών, από την μεσαιωνική Ευρώπη μέχρι σήμερα, ένα σπουδαίο άρωμα είναι ο πυρήνας του βιβλίου και όλα περιστρέφονται γύρω από αυτόν... Ο Αλομπάρ και η Κούδρα, ένα ζευγάρι αιώνια αγαπημένο, ο Μπάνυ Λεφέβρ με την σπουδαία μύτη και την μάσκα της φάλαινας, η Πρισίλα που κυνηγάει το όνειρο της επιτυχίας, ο Ντάνυμπου Γουίγκς που κυνηγάει την αθανασία, η Μαντάμ Ντεβαλιέ που κυνηγάει να αναβιώσει ένα ένδοξο παρελθόν... Στο "Άρωμα του Ονείρου" παρακολουθούμε το αέναο κυνήγι του ανθρώπου για την αθανασία είτε αυτή είναι κυριολεκτική είτε μεταφορική... Βλέπουμε πώς ο άνθρωπος προσπαθεί να εξυψωθεί πάνω από τους περιορισμούς που του επιβάλλει η κοινωνική του θέση, το χρώμα του δέρματος του και η διάρκεια ζωής των κυττάρων του...
Το βιβλίο είναι καλό, είναι πραγματικό καλό... Καταφέρνει να αγγίξει τόσα πολλά θέματα, συνυφασμένα με την ανθρώπινη φύση τα οποία σε άλλη περίπτωση , άλλοι συγγραφείς θα με είχανε κάνει να κοιμηθώ πάνω στις σελίδες τους, ο Robins όμως έχει ένα όντως μοναδικό στυλ, καταφέρνει ενώ μπορεί να σου αναλύει την φύση της ανθρωπότητας να το κάνει με τρόπο ανάλαφρο και πολλές φορές χιουμοριστικό... Απλά είναι τόσο σουρεάλ καμιά φορά που δυσκολεύεσαι να τον πάρεις στα σοβαρά και μερικές φορές (μέχρι να τον συνηθίσεις) αναρωτιέσαι αν έχει νόημα να τον διαβάζεις... Εν τέλει φυσικά και έχει απλά καμιά φορά ο Tom το παρακάνει στο κυνήγι της επόμενης "γαμάτης" ατάκας...
Φαντάζομαι υποψιαζόσουν ποιος θα σχολιάσει πρώτος, έτσι..; Εγώ πάντως υποψιάζομαι πως τα περί "θετικού προσήμου" μέχρι ένα σημείο ειπώθηκαν για να μη με πληγώσουν, χαχα..
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο βιβλίο το πρωτοδιάβασα φοιτήτρια και με συνάρπασε σε τέτοιο βαθμό, που μου ενέπνευσε μέχρι και στίχους για το ροκ γκρουπάκι που είχαμε τότε. Έκτοτε έχω διαβάσει σχεδόν τα άπαντα του Ρόμπινς, αλλά αυτό εξακολουθεί να είναι το αγαπημένο μου, το έχω χαρίσει κατά καιρούς σε φίλους -το δικό μου αντίτυπο μάλιστα "ξέχασε" να το επιστρέψει ο πρώην μου, οπότε πρέπει να το ξαναγοράσω.
Πού θέλω να καταλήξω (επιτέλους); Στο ότι μπορεί ως συγγραφέας να μην έχει καμία σχέση με τους υπόλοιπους που θεωρώ αγαπημένους μου, αλλά έχει παίξει τόσο ξεχωριστό ρόλο στη ζωή μου, που τελικά του συγχωρώ αυτή τη μικρή επιδειξιομανία-ίσως τελικά ακριβώς αυτή να τον κάνει τόσο γοητευτικό.
υγ μην απορείς για το ότι δε βγάζει νόημα σε κάποια σημεία-πάρε κι εσύ LSD να δεις πώς θα τον καταλάβεις, χαχα. μέγας θιασώτης..
Όχι, είμαι έντιμος κι ευθύς, το βιβλίο μου άφησε θετική εντύπωση... Από εκεί και πέρα αν με ρωτάς αν το στυλ του Robins είναι το cup of tea μου, καμία σχέση...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠέραν τούτου περί ορέξεως κολοκυθόπιτα, εμένα όπως ίσως έχεις καταλάβει από τις μέχρι τώρα παρουσιάσεις που έχω κάνει μου αρέσουν πιο κλασσικά αναγνώσματα ή εντελώς γεια σου...(θα δεις και στην πορεία)...
LSD δεν παίρνω, είμαι πατέρας... :)
Συμφωνώ στα περισσότερα που γράφεις. Παρ' ότι έχουν υπάρξει ελάχιστες φορές που έχω παρατήσει βιβλίο στη μέση, αυτό μου συνέβη στο Άρωμα του Ονείρου. Υποθέτω συνέβη εξαιτίας όλων των αρνητικών που αναφέρεις, αν και μου το είχαν συστήσει ως πολύ καλό. Τις αρετές του δυσκολεύτηκα να τις διακρίνω, αλλά σε αυτό θα φταίει το προσωπικό μου γούστο και το τι μου αρέσει να διαβάζω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜερικές φορές μπορεί να φταίνει και οι συγκυρίες βέβαια. Να αρχίσεις να διαβάζεις ένα βιβλίο χωρίς να είσαι συγκεντρωμένος, να το συνδέσεις με δυσάρεστες καταστάσεις και πάει λέγοντας.
Θα ήθελα κάποια στιγμή να του δώσω μία δεύτερη ευκαιρία.
Χμ. Ή ίσως όχι.
Αχ, πολύ με στενοχωρείτε..πολύ..
ΑπάντησηΔιαγραφήκαὶ μένα μὲ στενοχωρεῖτε.
ΑπάντησηΔιαγραφή@ Γιάννης Πλιώτας
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι το δικό μου προσωπικό στυλ είναι μακρυά από αυτό του Robins απλά το βιβλίο με κέρδισε στο τέλος διότι πίοω από το παράδοξο και το κυνήγι της ατάκας κρύβονται εν τέλει ωραία πράγματα που αξίζουν...
Αν με ρωτήσει κάποιος αν θα ψάξω να διαβάσω και κάποιο άλλο βιβλίο του η απάντηση είναι όχι διότι το στυλ του Robins είναι κουραστικό για μένα και δεν ξέρω αν αθα το αντέξω σε μεγάλες δόσεις...
@ Lali & vangelakas
Τσώπα, τσώπα...
:P
Κι εμένα το στυλ μου δεν είναι απολύτως ο Ρόμπινς, αλλά αυτό το βιβλίο είναι από τα αγαπημένα μου. Είναι τρελό, διασκεδαστικό κι όμως ολοκληρωμένο. Τα υπόλοιπα βιβλία του είναι απλά τρελά και σε καμία περίπτωση δεν φτάνουν στο ύψος των περιστάσεων, δηλαδή στο ύψος του "Αρώματος".....
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ τον αγαπώ τον Τομ και του τα συγχωρώ όλα, δημιουργεί ένα σύμπαν και σε πετάει με το ζόρι μέσα. Εκτός από το μισοκοιμισμένοι στις βατραχοπυτζάμες όλα τα άλλα μου άρεσαν πάρα πολύ! Και επειδή είμαι ψυχαναγκαστικός έχω αφήσει αδιάβαστο τον Χορό τον εφτά πέπλων για την στιγμή κατά την οποία δεν θα υπάρχει τίποτα άλλο που θα με συγκινεί να διαβάσω! Αλλά γούστα είναι αυτά,καλώς να μας μπει η νέα χρονιά και μακάρι να μας κάνουν δώρο όμορφα βιβλία..
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό που εμένα μου άρεσε τελικά και για αυτό το πρόσημο είναι θετικό όπως είπα, είναι ότι τελικά πίσω από την ατάκα και τον χαβαλέ κρύβεται μια μελαγχολία και κάποιες σκέψεις πολύ ωραίες που αν κα "προσπαθεί" ο Ρόμπινς να τις "κρύψει", σαν να φοβάται ίσως την έκθεσή του σε όλους εμάς, αυτά βγαίνουν στον αφρό...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαρεπιπτόντως, Κατερίνα και NO14ME, καλώσήρθατε!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή:)
εγω παιδια, απο τη στιγμη που διαβασα ολα τα βιβλια του απο 2-3 φορες, ολα τα αλλα βιβλια του κοσμου μου φαινονται υποδεεστερα. ειμαι λατρης της υπερβολης οπως προφανως θα καταλαβατε, αλλα οπως ειπε και ο Τομ, η υπερβολη δεν ειναι απλα μια αληθεια που εχασε το μετρο της?
ΑπάντησηΔιαγραφή