"Το Λάθος" του Αντώνη Σαμαράκη

Το "Λάθος" είναι το πρώτο και μοναδικό βιβλίο του Αντώνη Σαμαράκη που έχω διαβάσει... Όχι γιατί με απογοήτευσε, κάθε άλλο, αλλά γιατί όποτε βρισκόμουν σε βιβλιοπωλείο και αναζητούσα κάποια από τα άλλα βιβλία του, έπεφτα μονίμως πάνω στις συλλογές διηγημάτων του, πάντα προτιμούσα τα μυθιστορήματα από τα διηγήματα...

Πού βρίσκεται το  "Λάθος" ή μάλλον τι είναι το  "Λάθος"; Το  "Λάθος" είναι η λανθασμένη εντύπωση που έχει η εξουσία ότι μπορεί να κυριαρχήσει απόλυτα πάνω στην ανθρώπινη ψυχή, να την κοντρολάρει και να την κατευθύνει... Μπορεί να τα καταφέρνει κάποιες φορές αλλά στο τέλος αποτυγχάνει, η ψυχή και το συναίσθημα δεν μπαίνουν σε καλούπια, δεν περπατάνε με το βήμα της χήνας...

Ο Σαμαράκης πλέκει μια εφιαλτική, καφκική ατμόσφαιρα... Σε μια χώρα που δεν έχει όνομα, ένα απολυταρχικό καθεστώς ελέγχει και καταπιέζει τους πάντες.... Ο ύποπτος για αντικαθεστωτική δράση δεν ανακρίνεται, δεν φυλακίζεται αλλά έχει αποκτήσει έναν συνοδό, έναν Ανακριτή που τον "συντροφεύει" παντού, στην παραλία, στο ξενοδοχείο, στο ζαχαροπλαστείο και περιμένει από τον ύποπτο να κάνει την κίνηση εκείνη που θα αποδείξει την ενοχή του... Όταν αυτή η κίνηση γίνεται όμως ο Ανακριτής συνειδητοποιεί ότι έχει γίνει ένα σοβαρό λάθος...

Ο Σαμαράκης δεν δίνει όνομα σε κανένα χαρακτήρα του βιβλίου όπως δεν ονοματίζει και την χώρα... Ότι διαβάζει ο αναγνώστης μπορεί να συμβεί, μπορεί να συμβαίνει, παντού... Η εικόνα της χώρας φαίνεται φυσιολογική... Τα ζαχαροπλαστεία γεμάτα, στις παραλίες το αδιαχώρητο, ανέμελο σουλάτσο στους δρόμους αλλά τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται, απλά η βιτρίνα είναι καλή... Στο  "Λάθος" ο Σαμαράκης εξηγεί στον αναγνώστη ότι ο απολυταρχισμός και η καταπίεση δεν συνοδεύονται πάντα από τανκς στους δρόμους, στρατό και απαγόρευση πληροφορίας, μπορεί να έχουν την μορφή και μια όμορφης, ήσυχης, ευημερούσας κοινωνίας όπου όμως όλοι και όλα παρακολουθούνται και η εξουσία είναι παρούσα για να τιμωρήσει αμείλικτα τυχόν "παραστρατήματα"...

Το  "Λάθος" παραμένει και σήμερα επίκαιρο, που η έννοια δημοκρατία ξεχειλώνει και παραμορφώνεται στο όνομα ενός στρεβλού κι επιλεκτικού πατριωτισμού και η αντίθετη άποψη είτε αποσιωπάται είτε περιθωριοποιείται είτε ποινικοποιείται... 

Το βιβλίο κλείνει με μια αχτίδα αισιοδοξίας να αχνοφαίνεται... Όποια και όση και αν είναι η καταπίεση της εξουσίας, η ψυχή του ανθρώπου παραμένει αδούλωτη...