Φοβάμαι...

Χθες το πρωί, μέσα σε ένα ήλιο με δόντια βαφτίσαμε τον Σ. μου... Μετά το νταβαντούρι στην εκκλησία, οι λίγοι καλεσμένοι μας ήρθαν από το σπίτι να πιούμε ένα ποτήρι κρασί για τον μπέμπη... Πέρασα αρκετά καλά, ο Σ. μου ήταν ήσυχος, η διάθεση ήταν καλή, ο καιρός μας την χάρισε και μπορούσαμε έστω φορώντας το παλτό να καθίσουμε στη βεράντα να κάνουμε κι ένα τσιγάρο...

Το πρόβλημα είναι ότι δυσκολεύομαι να χαρώ αυτόν τον καιρό γιατί φοβάμαι.... Φοβάμαι αυτό που έρχεται αύριο και δεν μπορώ να το κουμαντάρω, δεν μπορώ να το προβλέψω... Κάποτε υπήρχαν σταθερές στο μυαλό και στη ζωή μου (μας) τώρα όλα είναι στον αέρα...  Δεν ξέρω τι λεφτά θα παίρνω τον επόμενο μήνα, πόσος θα είναι ο μισθός μου, αν θα έχω μισθό, αν θα μπορώ να πληρώσω το νοίκι... Πάω στο βενζινάδικο και στο super market και καταθέτω μικρές περιουσίες για να ψωνίσω τι ρε γαμώτο; Κοιτάζω τον Σ. και δεν ξέρω τι ζωή θα μπορέσω και θα με αφήσουν να του προσφέρω, δεν ξέρω αν θα μπορέσει να ζήσει όπως έζησα εγώ στα παιδικά χρόνια που ήταν καλά χωρίς να είναι πλούσια...

Χθες, εκεί στο μπαλκόνι του τσιγάρου, όλοι αυτό συζητούσαμε, για την μαυρίλα που μας έχει πλακώσει όλους.... Ο αδερφός μου άνεργος εδώ και καιρό, ο Γ. φρέσκος άνεργος, του μήνα, όχι ότι δούλευε  πριν κανονικά, για το χαρτζιλίκι δούλευε, απλά για τον ΟΑΕΔ η υποαπασχόληση είναι εργασία... Ο Σ. με τα 4 παιδιά, ο Κ. που δουλεύει τρεις δουλειές και πάλι με το ζόρι την παλεύει και οι άλλοι που ακόμα το μαχαίρι δεν μας έχει μπει εντελώς στον λαιμό αλλά νιώθουμε ήδη την κόψη του να μας αγγίζει και περιμένουμε... 

Τι περιμένουμε;  Δεν ξέρω... Ίσως κάποιον να μας σώσει, να μας πει ότι όλα είναι καλά, ίσως κάποιον να μας ξυπνήσει  και να μας πει ότι βλέπουμε όνειρο... Μαλακίες... Μόνο εμείς μπορούμε να μας σώσουμε αλλά ακόμα φοβόμαστε πολύ ή δεν έχουμε ζοριστεί ακόμα τόσο πολύ που να μην μας νοιάζει τίποτα... Σκεφτόμαστε ακόμα, το νοίκι, το παιδί, τις μικρές απολαύσεις που έχουμε επιτρέψει ακόμα στον εαυτό μας να έχει και λουφάζουμε, μην τα χάσουμε κι αυτά, γιατί είναι καλύτερο να έχεις κάτι από το να έχεις τίποτα αλλά αυτή η ιστορία δεν σταματάει, θα μας πρεσάρουν μέχρι να φτάσουμε στο τίποτα και μετά τι;

Μετά έρχεται η λύτρωση, ο σκλάβος δεν έχει να χάσει τίποτα παρά μόνο τις αλυσίδες του, σωστό και ψέμα μαζί, ας χάσω και τις αλυσίδες μου, τον Σ. μου όμως πώς να τον στερηθώ και τι να του στερήσω; Από την άλλη μόνος σου μπορεί και να υπομείνεις πράγματα, να συμβιβαστείς με την δυστυχία, για το παιδί που εξαρτάται από εσένα, που ζει λόγω εσού, συμβιβάζεσαι; Όχι, δεν συμβιβάζεσαι, ίσα ίσα, εξοργίζεσαι περισσότερο... Τι θα κάνεις; Θα δείξει...

Στο τσιγαρομπάλκονο δεν είπαμε μόνο αυτά, είπαμε και για τον Θρύλο, μαλώσαμε για τη διαιτησία, πειράξαμε τον Δ. για τον Ταυλανδό γιο του (εσωτερικό αστείο που σηκώνει επεξήγηση αλλά δεν είναι της παρούσης), είπαμε κι άλλα, γελάσαμε... Το γέλιο ξορκίζει κάπως την μαυρίλα, δεν είναι αντιβίωση αλλά παυσίπονο, κάνει και αυτό την δουλειά του,  είναι απαραίτητο... Είμαι σίγουρος ότι το φοβούνται, δεν το θέλουν, δεν είναι τυχαίο ότι το δαιμονοποιήσαν παπάδες και πολιτικοί... Αν δεν τους πάρεις στα σοβαρά, είναι ανίσχυροι, δεν υπάρχουν, θέλει μόνο μια κίνηση για να τους στείλεις στο διάολο... Πότε όμως;