Εγώ και ο Umberto Eco

Υπάρχουν βιβλία που τα διαβάζεις και τα ξαναδιαβάζεις, τα μαθαίνεις απ' έξω αλλά παρ΄όλα αυτά όταν βρίσκεις ελεύθερο χρόνο, τα ξαναπιάνεις στα χέρια σου για να διαβάσεις και πάλι εκείνο το συναρπαστικό κεφάλαιο ή για να θυμηθείς τι ακριβώς έλεγε εκείνο το quote... Πια δεν το κάνω αυτό είτε γιατί δεν έχω και πολύ ελεύθερο χρόνο είτε γιατί μεγαλώνοντας όταν διαβάζω ένα βιβλίο και μου αρέσει, δεν μπορώ να το ξαναδιαβάσω, μου αρέσει να μένω με εκείνο το αίσθημα της ικανοποίησης που είχα όταν το διάβαζα την πρώτη φορά, δεν ρισκάρω να χάσω την ανάμνηση αυτού του συναισθήματος...

Τα βιβλία του Umberto Eco μου προκάλεσαν αντικρουόμενα συναισθήματα... Δεν τα έχω διαβάσει όλα, μόνο τρία και σε διαφορετικές περιόδους της ζωής μου... Το πρώτο που διάβασα ήταν το "Όνομα  του Ρόδου"... Ήμουν μικρός, στην πρώτη ή τη δευτέρα γυμνασίου, μόλις είχα δει την ομώνυμη ταινία του Jean-Jacques Annaud, μου είχε αρέσει πολύ, και κάποιος μου έκανε δώρο και το βιβλίο...και έπαθα πλάκα!!! Η ταινία που με είχε γοητεύσει αρχικά φάνταζε ύβρις μπροστά στο μεγαλείο του βιβλίου καθώς όχι μόνο δεν κατόρθωνε να αποτυπώσει το σύνολο του στο φιλμ (πώς θα μπορούσε άλλωστε;) αλλά είχε και διαφορετικό φινάλε, πιο...φιλικό προς τον θεατή... Το βιβλίο είχε ένα πλούτο απίστευτων περιγραφών, όπως αυτής της τοιχογραφίας στον ναό του μοναστηριού που συγκλονίζει τον νεαρό Άντσο, ιστορικά στοιχεία σχετικά με την κοινωνική κατάσταση της εποχής, τις αιρέσεις ως κοινωνικά κινήματα, φιλοσοφικές συζητήσεις πάνω στην Σχολαστική Μέθοδο και άλλα πολλά... Αμέτρητες φορές ξανά διάβασα το βιβλίο ολόκληρο ή αποσπασματικά... Το κεφάλαιο όπου ο Γουλιέλμος της Μπάσκερβιλ συζητά με τον Ουμπερτίνο της Καζάλε για τον Ντολτσίνο, σχεδόν το αποστήθισα... Το βιβλίο αυτό είναι "υπεύθυνο" για την αγάπη για την μεσαιωνική ευρωπαϊκή ιστορία που έχω σήμερα...

Τα χρόνια περνάνε και δεν έχω διαβάσει άλλο βιβλίο του Eco, δεν έτυχε... Κάποια στιγμή και αφού έχω διαβάσει τον"Κώδικα Ντα Βίντσι", με διάθεση και γι' άλλο μυστικισμό και απόκρυφες λατρείες, αγοράζω το "Εκκρεμές του Φουκώ"... Παρά τις 903 σελίδες του το διαβάζω μέσα σε λίγες μέρες και μπροστά από τα μάτια μου παρελαύνουν όλες οι μυστικές εταιρείες της Ευρώπης, χιλιάδες ονόματα και τίτλοι, αφηγήσεις που μπλέκουν την πραγματικότητα με την φαντασία σε σημείο που να μην ξεδιαλύνονται από ένα σημείο και μετά και μια δραματική κορύφωση καθώς κάτι δεν πάει καλά τελικά ... Το βιβλίο είναι πραγματικά ένας ποταμός ο οποίος σε παρασέρνει, δεν σε αφήνει ακόμα και αν εσύ το θέλεις, η ροή της πληροφορίας είναι πραγματικά χειμαρρώδης και πληθωρική κι εκεί που νομίζεις ότι απλά γίνεται απαρίθμηση ιστορικών γεγονότων τότε όλα αλλάζουν... Το βιβλίο αυτό δεν το ξαναέπιασα ποτέ στα χέρια μου... Ο χρόνος πλέον ήταν περιορισμένος και πολύτιμος, δεν χωρούσαν πια δεύτερες αναγνώσεις στο πρόγραμμά μου αλλά η αλήθεια είναι ότι ο κυριότερος λόγος είναι ότι αυτό το βιβλίο ήταν τόσο "εξαντλητικό", ζητούσε τόσα πολλά από τον αναγνώστη του για να επεξεργαστεί και να εμπεδώσει την πληροφορία που του παρέχει, που δεν είχα και πάλι το κουράγιο να τα δώσω, έστω και αποσπασματικά...

Αμέσως μόλις διάβασα το "Εκκρεμές του Φουκώ"  αγόρασα τον "Μπαουντολίνο"... κι εκεί ήρθε η ανώμαλη προσγείωση... Η ιστορία του ψεύτη Μπαουντολίνο, ενός χωρικού που καταφέρνει με τα ψέματά του να συμμετάσχει και να διαμορφώσει την ιστορία, με κούρασε αφάνταστα... Καταπίεσα τον εαυτό μου να το διαβάσει μέχρι τέλους μόνο και μόνο διότι έχω σαν αρχή να τελειώνω κάθε βιβλίο που πιάνω στα χέρια μου και πραγματικά ζορίστηκα... Μου φάνηκε σαχλή αυτή η ιστορία και ξεχειλωμένη, βαρέθηκα τις αμέτρητες ιστορίες για μυθικά τέρατα και πόλεις και περιπέτειες, χωρίς νόημα, χωρίς στόχο και ουσία... Basta που λένε και στα ιταλικά, ευχαριστώ δεν θα πάρω άλλο... Εννοείται ότι τον "Μπαουντολίνο" όχι μόνο δεν τον ξαναέπιασα στα χέρια μου αλλά τον έκρυψα και σε μια γωνιά της βιβλιοθήκης μου για να μην τον βλέπω...

Από τότε δεν ξαναδιάβασα άλλο βιβλίο του Eco, η εμπειρία του "Μπαουντολίνο"  ήταν "τραυματική" και χρειάζομαι χρόνο για να κάνω ειρήνη με τον Ιταλό καθηγητή στον οποίο όμως χρωστάω την μεγαλύτερη αναγνωστική απόλαυση της ζωής μου, το "Όνομα  του Ρόδου", οπότε δεν μπορώ να του κρατήσω κακία...