"Άνθρωποι και ποντίκια" του John Steinbeck

Τον τελευταίο καιρό μου έρχονται διαρκώς στο μυαλό κάποια βιβλία του John Steinbeck ... Γραμμένα κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Ύφεσης, μου φαίνονται πιο επίκαιρα από ποτέ, μοιάζουν να περιγράφουν συνθήκες και εικόνες που θα αντιμετωπίσουν πολλοί άνθρωποι σήμερα, αύριο, δίπλα μας ή κι εμείς οι ίδιοι ακόμα...

Το "Άνθρωποι και ποντίκια" μιλάει για όνειρα, για χαμένα όνειρα για την ακρίβεια... Όνειρα που μπορεί να είναι απλοϊκά, ματαιόδοξα, απελπισμένα αλλά στην τελική πάντα ανθρώπινα...

Ο Τζορτζ και ο Λένυ είναι δύο περιπλανώμενοι εργάτες που δεν έχουν τίποτα άλλο από τα δυο τους χέρια... Μικρόσωμος ο Τζορτζ, θηριώδης ο Λένυ αλλά αυτός που προστατεύει τον άλλο είναι ο Τζορτζ γιατί το μυαλό του Λένυ είναι "λίγο"... 

Το όνειρο του Τζορτζ είναι μια φάρμα δικιά του, το όνειρο του Λένυ είναι να χαϊδεύει όμορφα, μικρά κουνελάκια...

Στην φάρμα που πιάνουν δουλειά συναντούν κι άλλους ανθρώπους με όνειρα σαν τα δικά τους ή διαφορετικά, άλλους καλούς κι άλλους κακούς κι άλλους καταδικασμένους σε μια ζωή χειρότερη από τη δική τους λόγω του χρώματος του δέρματος τους...

Τα όνειρα τους ή η αποτυχία να τα πραγματοποιήσουν είναι αυτά που κινούν τη ζωή των πρωταγωνιστών του "Άνθρωποι και ποντίκια"  κι ενώ κάτι δείχνει να πηγαίνει καλύτερα στη ζωή του Τζορτζ και του Λένυ, έρχεται το τραγικό φινάλε όπου όλα τα όνειρα καταστρέφονται, ζωές χάνονται και ο Τζορτζ αναγκάζεται να δείξει την αγάπη του και την φροντίδα του για τον Λένυ με τον πιο σκληρό τρόπο...

Το "Άνθρωποι και ποντίκια"  είναι ένα από τα καλύτερα έργα του μεγάλου Αμερικανού συγγραφέα και εκτός από τα όνειρα, πραγματοποιημένα ή μη, μιλάει για την μοναξιά, για την κοινωνία που καταδικάζει στο περιθώριο κάποιους ανθρώπους, μιλάει για την ανθρώπινη φύση... 

Άξιο να διαβαστεί από όλους, ένα πραγματικά κλασσικό έργο...