Η κυρία Σαπφώ, η δασκάλα μου...

Την θυμήθηκα χθες όταν στο phorum ανέβασε κάποιος topic για το διήγημα του Γκόρκι, "Η φλογερή καρδιά του Ντάνκο"... Το είχα διαβάσει στο δημοτικό, στην πέμπτη ή την έκτη δημοτικού, το είχα δανειστεί από την δανειστική βιβλιοθήκη της τάξης μου που η κυρία Σαπφώ οργάνωσε και δημιούργησε και έγινε τελικά δανειστική βιβλιοθήκη όλου του σχολείου...

Η κυρία Σαπφώ, η δασκάλα μου, ήταν από ένα χωριό κοντά στα Βατερά της Λέσβου... Η εμφάνιση της ήταν στερεοτυπικά μυτιληνέικη, πολύ σγουρά μαλλιά και μεγάλη μύτη... Χτυπούσε το "νι" και "λι" και ειδικά όταν τσαντιζόταν του έδινε και καταλάβαινε καθώς διάνθιζε την ομιλία της με καθαρά χωριάτικες εκφράσεις ("Πόσο κάνει ο βούτυρος, μπρε;")...

Ήταν η δασκάλα μου για τέσσερα χρόνια, από την τρίτη μέχρι και την έκτη δημοτικού και πραγματικά το έχω σκεφτεί πολλές φορές ότι αν υπάρχει ένας λόγος που κατάφερα να μπω στο πανεπιστήμιο, που κατάφερα να σκέφτομαι λίγο παραπέρα από αυτό που μου λένε οι άλλοι και από αυτό που διαβάζω στα βιβλία σίγουρα είναι αυτή...

Είχε αληθινό πάθος με τη δουλειά της, ζούσε γι' αυτό που έκανε... Μας έμαθε πράγματα που τα άλλα παιδιά της ηλικίας μας μαθαίνανε στο γυμνάσιο και όταν εμείς πήγαμε ήδη τα ξέραμε... Τελειώνοντας την έκτη δημοτικού ήξερα να λύνω τριτοβάθμιες εξισώσεις, είχα ξεκοκαλίσει την Γραμματική του Τριανταφυλλίδη (το μπλε βιβλιαράκι) και ήξερα  να αναλύω συντακτικά (υποκείμενο, αντικείμενο, κατηγόρημα, κατηγορηματικοί/επιθετικοί προσδιορισμοί) οποιοδήποτε κείμενο...

Ήταν καλή η κυρία Σαπφώ και δίκαιη... Επιβράβευε το σωστό, ενθάρρυνε τον αδύνατο μαθητή να προσπαθήσει περισσότερο, ήταν αυστηρή με την αδιαφορία ή την αυθάδεια.... Μερικές φορές ίσως πολύ αυστηρή, όταν θύμωνε πολύ άστραφτε και καμιά σφαλιάρα αλλά τότε, τη δεκαετία του '80, δεν το θεωρούσαμε και πολύ λάθος κάτι τέτοιο...

Κομμουνίστρια βαμμένη, μας μάθαινε αντάρτικα και τραγούδια του Θεοδωράκη (κάποιοι θα στραβομουτσουνιάσουν) και οργάνωνε την χορωδία σε όλες τις σχολικές εορτές... 

Ο άντρας της, δάσκαλος και αυτός, δούλευε για χρόνια στα ελληνικά σχολεία της Γερμανίας και η κυρία Σαπφώ όλο θα πήγαινε αλλά ποτέ δεν έφυγε, μέχρι τελικά που γύρισε και ο άντρας της πίσω... Μέχρι να γυρίσει ο άντρας της από τη Γερμανία μεγάλωνε μόνη της το γιο της τον Φώτη, τότε μωρό παιδί, τώρα θα είναι και 25 χρονών άντρας...

Τελειώνοντας το δημοτικό την είδα μερικές φορές καθώς μεγάλωνα, είτε στο δρόμο, είτε στο σπίτι της κυρίας Όλγας, μητέρας του κολλητού μου, που κάνανε παρέα.... Έχω πολλά χρόνια να τη δω αλλά όποτε την θυμάμαι την σκέφτομαι με πολύ αγάπη...

Την κυρία Σαπφώ, τη δασκάλα μου, καλή της ώρα όπου και να είναι...