Τα πιο δύσκολα λεπτά της μέρας μου...
...είναι αυτά τα τελευταία λεπτά λίγο πριν ο Σ. (ο μπέμπης έχει όνομα, είχε ήδη από την κοιλιά της μαμάς του) τελειώσει το βραδινό του γάλα και μπει στο κρεβάτι του για ύπνο... Είναι τα λεπτά εκείνα που ξέρω ότι με χωρίζουν από την ξεκούραση μου γι' αυτό και μου φαίνονται αιώνες και γίνομαι ανυπόμονος... Όταν ο Σ. είναι γκρινιάρης ή "παίζει" με το γάλα του χάνω την ψυχραιμία μου και μπορεί να του μιλήσω σηκώνοντας τον τόνο της φωνής μου... Τότε εκείνος με κοιτάει όλο απορία παραξενεμένος κι εγώ νιώθω μαλάκας και μετανιώνω...
και μου φαίνονται αιώνες και γίνομαι ανυπόμονος
ΑπάντησηΔιαγραφήσὲ νοιώθω - κατὰ κάποιον τρόπο!
Χα, χα! Μου θύμισες πόσες φορές έχω νιώσει μαλάκας, όταν π.χ. δύο τη νύχτα έκοβα βόλτες πάνω κάτω νανουρίζοντας το 2ο γιο (ο 1ος ήταν συνεργάσιμος) και μετά τον αντίκριζα να με κοιτά με ορθάνοιχτα απορημένα μάτια και έβαζα τις φωνές: "Άντε ρε μπέμπη, κοιμήσου επιτέλους γαμώτο!", λες κι υπήρχε περίπτωση να καταλάβει ότι το παράκανε και να πέσει πρόθυμος για ύπνο.
ΑπάντησηΔιαγραφή@ Αταίριαστος
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλά και στο νανούρισμα είχαμε τέτοια σκηνικά κι εμείς απλά έχουν σταματήσει αυτά εδώ και αρκετό καιρό διότι πλέον κοιμάται μόνος του αλλά το έχω ζήσει κι εγώ και αυτό!!!
:)
@ vangelakas
:)