Εμένα οι φίλοι μου είναι...

Οι φίλοι μου είναι εργένηδες... Άλλοι έχουν σχέσεις κι άλλοι όχι, άλλοι είναι "snippers" και άλλοι "αγκαλίτσες"... Είναι πετυχημένοι στη δουλειά τους, δουλεύουν πολύ και βγαίνουν πολύ, κινούνται σε ρυθμούς γρήγορους... Εγώ πλέον δεν μπορώ να κινηθώ σε αυτούς τους ρυθμούς... Κινούμαι στους ρυθμούς του γιου μου, ιλιγγιώδεις και αυτοί αλλά διαφορετικοί... Δεν βαρυγκωμώ, πως θα μπορούσα, θα πέσει φωτιά να με κάψει, αλλά μου λείπουν καμιά φορά... Δεν μπορώ να τους ακολουθήσω στην ζωή που κάνουνε, να βγούμε να τα πιούμε, να αλητέψουμε, είτε γιατί δεν έχω τις αντοχές, είτε γιατί δεν θέλω να αφήσω την Μ. μόνη με το παιδί... Δεν έχω κανένα παράπονο από αυτούς, είναι πάντα εκεί όταν τους χρειάζομαι, συχνά με μεγαλύτερη συνέπεια και επιμονή απ' ότι εγώ που χάνω συχνά τον μπούσουλα και ξεχνάω και τηλέφωνο να πάρω (καλή ώρα...) αλλά μερικές φορές νιώθω ότι εγώ έχω ανέβει σε άλλο τρένο και αυτοί σε άλλο και αυτά τα τρένα πάνε αντίθετα.... 

Σκέφτομαι καμιά φορά τι ωραία που θα ήτανε να είχανε κι αυτοί οικογένεια και παιδιά, τι γαμάτα που θα ήτανε, θα ήμασταν όλοι στο ίδιο trip, δεν θα θεωρούσα μόνο εγώ ως σημαντικό θέμα συζήτησης την αλλεργία στο βρεφικό γάλα και το πόσο και αν έχεσε ο μπέμπης... Όταν μαζευόμαστε στο σπίτι μου και κάνει η Μ. εκείνα τα επικά τραπέζια της με φαγητά, κρασιά, γλυκά κι ότι άλλο μπορείς να φανταστείς, περνάμε πάντα τέλεια, ξεραινόμαστε στο γέλιο... Εκεί τους λέω καμιά φορά για πλάκα ότι όταν θα κάνουν αυτοί παιδιά και θα είναι γερομπαμπαλήδες εγώ θα έχω μεγαλώσει τα δικά μου και θα τους κοροϊδεύω, η αλήθεια είναι όμως ότι θα ήθελα να την περνάγαμε όλοι μαζί αυτή την φάση, να συζητάγαμε για την καλύτερη πάνα βρακάκι, τον καλύτερο παιδότοπο, να κάναμε διακοπές μαζί σε οικογενειακά θέρετρα... 

Δυστυχώς όμως δεν...