Λίγες μέρες πριν από τις διακοπές...

Γράφω, γράφεις, γράφει το τι γράφουμε είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο...Βαριέμαι σαν σκύλος το μεσημέρι, δεν έχω κάτι ενδιαφέρον να γράψω... Δίπλα μου ο κόσμος καίγεται, δολοφονίες δημοσιογράφων, ΔΝΤ, ασφαλιστικό, φτώχεια, δίψα, πείνα, τρύπα του όζοντος, ο Σχορτσιανίτης στον ΠΑΟ κι όμως εγώ παρακολουθώ απαθής μέσα από την νιρβάνα μου σαν άλλος Σιντάρτα... Όχι δυστυχώς δεν πέρασα σε άλλες σφαίρες συνειδητότητας απλά άδειασε η μπαταρία, είμαι σαν εκείνο το αρκουδάκι στην διαφήμιση της duracell που ΔΕΝ φοράει duracell και σε κάποια φάση κλατάρει... Έτσι κι εγώ, πάω με την ρεζέρβα και κινούμαι μηχανικά, δουλειά-σπίτι, σπίτι-δουλειά και ύπνος σαν κούτσουρο ενδιάμεσα... 

Δεν γκρινιάζω αγαπητέ μου αναγνώστη, απλά επεξηγώ την πραγματικότητά μου... Ίσα ίσα είμαι καλόκεφος και αισιόδοξος αυτές τις μέρες... Μου έχουν ξεμείνει ακόμα κάτι δουλίτσες, όπως να πάω να αγοράσω μια σχάρα για να φορτώσω τα τσουμπλέκια του μπέμπη για την μετακόμιση....εεεεεεε για τις διακοπές εννοούσα, να πάω να κάνω ένα κούρεμα γιατί δεν αντέχω άλλο να έχω μαλλιά, ζεσταίνομαι κι εκνευρίζομαι, αλλά θα το αφήσω να πάω την Παρασκευή το απόγευμα γιατί δεν νομίζω να το εκτιμήσουν στο γραφείο να σκάσω μύτη σαν τον Κότζακ... Θεού θέλοντος και καιρού επιτρέποντος Σάββατο πρωί φεύγουμε... Οι τρεις μας, πάμε για μπάνια... Μπανάκι, ταβερνάκι (αν μας αφήσει ο μπέμπης), βολτούλα,(μπλιαχ Μαμαλάκης, χρόνια πολλά κύριε Ηλία) όλη μέρα με το μαγιό, να πετάξει λίγο τα μυαλό μας... 

Φιλοσοφώντας σχετικά με το παιδί τις προάλλες συνειδητοποίησα ότι δεν με κουράζει το παιδί το οποίο και το μεσημέρι κοιμάται και την νύχτα κοιμάται και γενικά μια χαρά μωρό είναι ο μπέμπης μου αλλά το γεγονός ότι τον έχω στην έννοια μου διαρκώς, δεν ξεκουράζεται καθόλου το μυαλό μου... Το να μεγαλώνεις παιδιά είναι κυρίως mind game και πολύ λιγότερο θέμα σωματικής προσπάθειας ή κόπωσης... 

Anyway, καλή η ψιλοκουβέντα αλλά έχουν αρχίσει να σκάνε τα mail με τα requests των χρηστών... Τα λέμε...