Ελπίζω να θυμούνται...

Χθες το μεσημέρι πάω στο super market και παρκάρω στο parking της επιχείρησης αρκετά κοντά στο διπλανό αυτοκίνητο (είναι η αλήθεια)... Εκείνη την ώρα έρχεται ο ιδιοκτήτης του με το γιο του, ένα μικρό αγοράκι, για να φύγουν, οι πόρτες του αυτοκινήτου τους ανοίγουν δύσκολα... Κατεβάζω το παράθυρο και ακολουθεί ο εξής διάλογος:

• Snowball: Με συγχωρείτε σας στρίμωξα...
• Οδηγός διπλανού αυτοκινήτου: Όχι αγόρι μου δεν έγινε τίποτα...
• Snowball: Μπορώ να το μετακινήσω αν θέλετε...
• Οδηγός διπλανού αυτοκινήτου: Δεν χρειάζεται...
• Snowball: Με συγχωρείτε για την ταλαιπωρία...
• Οδηγός διπλανού αυτοκινήτου: Ποια ταλαιπωρία αγόρι μου; Με όλα αυτά που τραβάμε αυτό είναι το λιγότερο... Τους έχω σιχαθεί όλους, δεν αντέχω άλλο... Δεν πολιτικολογώ αλλά 26 χρόνια δουλεύω μηχανικός αεροσκαφών κι έχω δει πολλά... Η γενιά η δικιά σου θα έπρεπε όλους εμάς, της προηγούμενης γενιάς, να μας αποκεφαλίσει έτσι όπως τα κάναμε... Καλό σαββατοκύριακο...
• Snowball: Επίσης, γεια σας...

Ελπίζω κι εύχομαι στον κύριο αυτό και σε όλους τους Έλληνες που νιώθουν έτσι, να θυμούνται αυτή την οργή και αυτή την πίκρα όταν θα σταθούν μπροστά στις κάλπες την επόμενη φορά... Δεν θα τους πω εγώ τι να ψηφίσουν αλλά να μην ψηφίσουν αυτούς που θεωρούν κλέφτες, απατεώνες, λαμόγια, αυτούς που έχουν κλέψει τα λεφτά τους, που μένουν ατιμώρητοι, που ορίζουν τις ζωές τους μειώνοντας τους μισθούς τους και κουτσουρεύοντας το μέλλον τους, αυτούς που τους κάνουν να θέλουν να βγάλουν αυτή την πίκρα σε ένα άγνωστο, σε ένα parking ενός super market...

Διαφορετικά είναι άξιοι της μοίρας τους...