Psychotherapy Session #4...

Κάποιοι φίλοι που ξέρουν τον άνθρωπο που κρύβεται πίσω από το nickname Snowball μπορεί να εκπλαγούν διαβάζοντας αυτό το post... Είμαι καλός ηθοποιός και κρύβομαι καλά αλλά η αλήθεια είναι ότι έχω τα χάλια μου... Για την ακρίβεια βρίσκομαι σε αδιέξοδο, δεν πάω ούτε μπρος, ούτε πίσω, το μυαλό μου έχει μπλοκάρει... Συνέβησαν και συμβαίνουν τόσα πολλά που ζορίζομαι πολύ να τα βάλω σε τάξη στο μυαλό μου, οπότε δεν το κάνω και στοιβάζονται όλα το ένα πάνω στο άλλο... Υπάρχουν καταστάσεις που τις έκρυβα κάτω από το χαλί αλλά φτάσανε στο νυν και αεί πλέον, πράγματα που περίμενα ότι θα ήταν αλλιώς, συμπεριφορές δικές μου και άλλων που με εκπλήσσουν δυσάρεστα τις περισσότερες φορές... Μετά είναι κι ο Φόβος... Ο φόβος για τα πάντα, για το παιδί, αν είναι καλά, αν του δίνω αυτό που χρειάζεται, οι σχέσεις με τους άλλους, με την Μ., οι λεπτές ισορροπίες... Ο φόβος για το αύριο, για τη δουλειά που έχεις και αύριο μπορεί να μην έχεις, για τα λεφτά που φτάνουν δεν φτάνουν (?), για τα δικαιώματα που χάνουμε κάθε μέρα και δεν τολμάμε να μιλήσουμε γιατί (φοβόμασταν και πριν αλλά) τώρα έχουμε και παιδί οπότε σκάσε μαλάκα... Έχω ξεκινήσει πάλι το κάπνισμα μετά από 1,5 χρόνο άκαπνος γιατί το κεφάλι μου θα σκάσει, χρειάζομαι μια κατάχρηση για να κάνω αποφόρτιση... Βγαίνω το βράδυ στο μπαλκόνι, έξω από την κουζίνα, αφού κοιμηθεί το μωρό, και καπνίζω δυο τρία τσιγάρα μονοκοπανιά σαν χαρμάνης, η κάφτρα του τσιγάρου φωτίζει σαν φακός... Είμαι σε mood φυγής, να έβρισκα μια δουλειά κάπου στο εξωτερικό, να έπαιρνα γυναίκα και παιδί και να έφευγα για μερικά χρόνια... Το ξέρω βέβαια ότι τα ζόρια που τραβάει ο καθένας δεν είναι αποσκευή να τα παρατήσεις στο αεροδρόμιο και να την κοπανήσεις, τα κουβαλάς μαζί σου όπου πας είτε στο Μπραχάμι βρίσκεσαι είτε στη Γη του Πυρρός... Δεν θα ήταν άσχημη πάντως μια "απόδραση"...