Psychotherapy Session #1...

Λένε ότι ουσιαστικά δεν μεγαλώνεις αν δεν κάνεις παιδιά και αν δεν πεθάνουν οι γονείς σου... Ελπίζω να περάσουν αρκετά χρόνια ακόμα μέχρι να βιώσω το δεύτερο, το πρώτο, Θεού θέλοντος, θα το ζήσω σε κανά δίμηνο... Αρκετό καιρό τώρα, νιώθω μια "τρικυμία εν κρανίω" , που λένε, το μυαλό μου εργάζεται υπερωρίες, όλο σκέφτεται... Πάντα σκεφτότανε πολύ, το μυαλό μου έχει εργαστεί πολύ στη ζωή του αλλά τόσο δρωτάρι έχει να ρίξει από την εφηβεία μου... άρα μεγαλώνω!!! Ο ερχομός του μπέμπη προφανώς έχει λειτουργήσει σαν καταλύτης και έχουνε βγει πάρα πολλά πράγματα στην επιφάνεια που ήταν καλά κρυμμένα ή επιμελώς παραμελημένα... Μάλλον το ακούραστο μυαλό μου σκεπτόμενο τι ζόρια έχει να τραβήξει με τον ερχομό του διαδόχου, αποφάσισε να κλείσει τους ανοιχτούς λογαριασμούς που εκκρεμούν, τα ανεξόφλητα γραμμάτια... Το πρόβλημα είναι ότι υπάρχει πολύ γραμμάτιο απλήρωτο και σε πολλές μεριές... Πολλές μικρές ή μεγάλες παραχωρήσεις που έγιναν γιατί τότε έμοιαζε σωστό αλλά άφησαν κάτι τις, κάτι μικρά σκουπιδάκια, τα οποία μαζεύτηκαν και έχουν κάνει κατάληψη... Το πρόβλημα είναι ότι δεν μπορείς τώρα επειδή έτσι σου 'ρθε να πας να τους πιάσεις ένα ένα και να τους πεις, "Θυμάσαι τότε που έγινε αυτό; Ε, λοιπόν αυτό με είχε πειράξει πολύ!"... "Χέστηκα!", θα σου πει κι ο άλλος, "Ας είχες αρνηθεί ή ας είχες μιλήσει τότε, τι με σκοτίζεις τώρα;" και θα έχει και δίκιο...κι όχι μόνο θα έχει δίκιο αλλά στο τέλος θα καταλάβεις, διότι δεν είσαι κανένα ζωντόβολο, ότι...εσύ φταις...εγώ δηλαδή! Ας είχα κάνει αλλιώς, ας είχα ρίξει κι ένα σταυροκάντηλο κι ένα άντε γαμήσου... Aς είχα χειριστεί καταστάσεις πιο έξυπνα, πιο πονηρά... Δεν το έκανα όμως και τώρα βράζω στο ζουμί μου... Ο μπέμπης όμως είναι καθ' οδόν κι εγώ πρέπει να βρω την άκρη, δεν χρωστάει τίποτα το παιδί να υπομένει τα ψυχολογικά τα δικά μου, δεν θα τον κάνω stress ball, δεν χρωστάει τίποτα επειδή είναι ο πατέρας του (λίγο) μαλάκας... Κάποιος θα πει, "Γιατί δεν μιλάς σε κάποιον δικό σου άνθρωπο, κάποιον επαγγελματία ίσως;"... Εντάξει, basta, δεν είμαι (τόσο ) ψυχασθενής, απλά μεγαλώνω κι είμαι μπερδεμένος και δεν ξέρω τι μου γίνεται και μου φταίνε όλοι αλλά αγχώνομαι αν είναι καλά και αν τους έχω στενοχωρήσει (γαμώ το ενοχικό μου σύνδρομο!) και δεν γουστάρω να τα πω σε κανέναν face to face διότι το ενδιαφέρον τους με αγχώνει χειρότερα και γιατί δεν γουστάρω να μιλάω για μένα, period... Οπότε τι μένει; Το blog μου!!! Αυτός ο υπέροχος, μικρός χώρος ξεβρακώματος, όπου η ανωνυμία σου δεν είναι εντελώς εξασφαλισμένη διότι κάποιοι σε μυρίστηκαν ποιος είσαι και σε κάποιους άλλους το είπες εσύ (μαλάκα) αλλά σου παρέχει τουλάχιστον τη δυνατότητα να εξομολογείσαι χωρίς να βλέπεις τον "παπά", όπως οι Καθολικοί... Αυτό μου κάνει στην παρούσα φάση οπότε...Welcome "Psychotherapy Sessions"! Όσο έχω διάθεση για ξεβράκωμα, εξακολουθώ να μην ξέρω τι μου γίνεται και δεν βαριέμαι, θα συνεχιστούν, ειδάλλως θα τα φάει το μαύρο σκοτάδι...