Μικρή ξεφτίλα...

Με αφορμή μια συζήτηση που γίνεται στο phorum και το post της dame, μια ιστοριούλα μικρής, προσωπικής ξεφτίλας...

Πριν από δύο χρόνια, δέχομαι ένα τηλεφώνημα από μεγάλη εταιρεία του χώρου της πληροφορικής που μου ζητάνε να πάω για συνέντευξη... Εγώ ήδη δούλευα αλλά σκέφτηκα ότι δεν έχω να χάσω τίποτα και κανονίσαμε ραντεβού... Τα γραφεία της εταιρείας είναι πολύ κοντά στην Κηφισίας, σε ένα παράλληλο δρόμο, στο ύψος του Ιππικού Ομίλου. Δεν ήξερα πως να πάω, χάθηκα στο δρόμο, καθυστέρησα, αναγκάστηκα να πάρω τηλέφωνο να τους ενημερώσω ότι θα αργήσω, όταν βρήκα την εταιρεία δε, έψαχνα πάρκινγκ 20 λεπτά... Με τα πολλά, καταφθάνω στα γραφεία εκνευρισμένος και ελαφρώς αγχωμένος και με μια υποψία ανάγκης για κατούρημα, επειδή όμως ντράπηκα να καθυστερήσω κι άλλο το ήδη καθυστερημένο μου interview κι επειδή μου φάνηκε άκομψο να πάω στην τουαλέτα μόλις πατήσω το πόδι μου, δεν είπα τίποτα... "Σιγά", σκέφτηκα..."Μισή ωρίτσα το interview, θα γυρίσω σπίτι να κατουρήσω, μένω και κοντά"...

Με οδηγούν σε ένα meeting room και μου ζητάνε να περιμένω διότι ο κύριος Γ. είναι απασχολημένος, στην μέση ενός video conference με Αμερική... Περιμένω μόνος για κανένα εικοσάλεπτο... Η κύστη μου γεμίζει...Μετά από τα είκοσι λεπτά εμφανίζεται μια κοπέλα που μου ανακοινώνει ότι είναι από το τμήμα ανθρωπίνων πόρων και ότι θα κάνουμε μαζί μια πρώτη κουβέντα... Με ρωτάει όλα τα κλισέ, τα κίνητρά μου, τι ζητάω από τη δουλειά μου, πως βλέπω τον εαυτό μου σε 10 χρόνια, μπλα, μπλα, μπλα... Απαντάω κι εγώ με όλα τα κλισέ, "Είμαι φιλόδοξος, εργατικός, καταπληκτικός, το ελάττωμά μου είναι ότι είμαι πολύ υπεύθυνος"... Η κύστη μου εξακολουθεί να γεμίζει...

Κάποια στιγμή, η κοπέλα μου ανακοινώνει ότι η κουβέντα μας τελείωσε και ότι τώρα θέλει να με δει η διευθύντρια Μάρκετινγκ της εταιρείας η οποία καταφθάνει αφού περάσουν άλλα είκοσι λεπτά... Είναι φιλική, trendy,ενθουσιώδης, "oh yeah" τύπος και αναλαμβάνει να μου δώσει το job description... Ξενερώνω γρήγορα, η θέση δεν μου αρέσει κι αυτή μιλάει, μιλάει, μιλάει, έχει πολύ διάθεση για κουβέντα κι εμένα η κύστη μου γεμίζει... Όταν (επιτέλους) το interview μαζί της τελειώνει και φεύγει για να έρθει ο κύριος Γ. , ο οποίος έχει τελειώσει το video conference, έχω αρχίσει ήδη να νιώθω άβολα... Είμαι αποφασισμένος να απορρίψω την θέση οπότε σκέφτομαι ότι θα τελειώσουμε γρήγορα και θα φύγω γρήγορα να πάω για κατούρημα, σε κάποια αλάνα, ακόμα ντρέπομαι την προοπτική να τους ζητήσω να κατουρήσω εκεί...

Ο κύριος Γ. καταφθάνει, είναι βαρύς και βαρετός και μιλάει αργά...πολύ αργά... Θέλει να μου κάνει αναδρομή στην ιστορία της εταιρείας από τα γεννοφάσκια της στην Αμερική, να μου περιγράψει με λεπτομέρειες την θέση που μου προσφέρεται... Εγώ ήδη βλαστημάω από μέσα μου, νιώθω τους πρώτους πόνους στην κοιλιακή χώρα και αρχίζω να ιδρώνω... Η συνέντευξη συνεχίζεται αργά και βασανιστικά, αυτός μιλάει, ρωτάει, εγώ απαντώ μονολεκτικά, γίνομαι σχεδόν δυσάρεστος αλλά η προοπτική να κατουρηθώ μπροστά σε ένα ξένο άνθρωπο είναι πιο τρομακτική... Στο μυαλό μου επεξεργάζομαι σχέδια δράσης, "Θα κατουρήσω μέσα στο πάρκινγκ, στην αλάνα δίπλα, αν δεν αντέξω μέσα στο ασανσέρ!"... Όταν η συνέντευξη τελειώνει και σηκώνομαι όρθιος να φύγω συνειδητοποιώ ότι όλα τα σχέδια που έκανα είναι μάταια... Ζητάω (με προφανή αγωνία ζωγραφισμένη στο πρόσωπο) να πάω στην τουαλέτα (ο κύριος Γ. με κοιτάζει με ένα βλέμμα γεμάτο κατανόηση και λίγο ειρωνεία), κατεβαίνω με δυσκολία την σκάλα, μπαίνω στην τουαλέτα και επιτέλους...κατουράω...για πολύ ώρα!!! Όταν βγαίνω από την τουαλέτα συνειδητοποιώ ότι με περιμένει απ' έξω να με ξεπροβοδίσει και η ντροπή μου μεγαλώνει περισσότερο...

Ψελλίζω ένα "Χάρηκα πολύ" και φεύγω ντροπιασμένος..

...

Πριν περίπου ένα χρόνο, ένα πρωί στο γραφείο κοντεύω να πνιγώ με τον καφέ όταν αντικρίζω από το διάδρομο να πλησιάζει ο κύριος Γ. ... Ο άνθρωπος έχει έρθει για δουλειά κι εγώ δεν ξέρω πού να κρυφτώ για να μην με δει και με αναγνωρίσει...τον "κατρουλή" υποψήφιο...

Τελικά, καταφέρνω να περάσω απαρατήρητος...