Δύο σκέψεις, άσχετες μεταξύ τους...

Σήμερα πήγα στη δουλειά με το αυτοκίνητο αφού η Μ. δεν το χρειαζόταν...Το μεσημέρι ,γυρίζοντας σπίτι, άκουγα ραδιόφωνο όταν για πρώτη φορά πρόσεξα τον τελευταίο στίχο ενός τραγουδιού που μου αρέσει πολύ...

...Έλα… και νυστάζω, έλα σβύσε μου το φως...

Πραγματικά, δεν υπάρχει κάτι πιο τρυφερό από τον άνθρωπο που αποκοιμιέται και έχει κάποιον άλλον άνθρωπο να τον νοιαστεί, να τον σκεπάσει με μια κουβέρτα, να του φέρει νερό για να έχει δίπλα του αν διψάσει μέσα στην νύχτα και να του σβήσει το φως...

Όταν γύρισα σπίτι έκατσα στον καναπέ και χάζεψα λίγο το "Μεσημεριανό Express" όπου είδα την Εύη Βατίδου να θάβεται ζωντανή (στην κυριολεξία) κάτω από πανέρια με λουλούδια που της πέταξε ο συνεργάτης/αφεντικό/φίλος/μέλλοντας σύντροφος(?), κύριος Αζίζ, Σύριος έμπορος κοσμημάτων με έδρα την Θεσσαλονίκη... Δεν μπόρεσα να μην σκεφτώ ότι ο κύριος Αζίζ για να διασκεδάσει με μια φίλη (...) ένα βράδυ στα μπουζούκια, ξόδεψε τόσα λεφτά σε λουλούδια όσα βγάζω εγώ σε δύο με τρεις μήνες καθημερινής, οκτάωρης (minimum) εργασίας...

Επίσης δεν μπόρεσα να μην καταραστώ την τύχη μου που δεν έχω τέτοιους φίλους...