The Curious Case of Benjamin Button...

Έκατσα χθες βράδυ και είδα το "The Curious Case of Benjamin Button" ...

Μα τον Θεό, τι ωραία ταινία!!! Τι ωραία ταινία!!! Την ευχαριστήθηκα τόσο πάρα πολύ, αν και είναι λίγο οξύμωρο σχήμα να χρησιμοποιώ την λέξη "ευχαριστήθηκα" για να περιγράψω τα συναισθήματα που μου προκάλεσε η ταινία... Με ξετίναξε στην κυριολεξία... Μάλλον έχω γίνει πολύ ευαίσθητος τώρα που η Μ. είναι με την κοιλιά τούρλα και ο μπέμπης έχει τρελαθεί στην κλωτσιά αλλά πραγματικά την τελευταία ώρα της ταινίας με όσα έγιναν μεταξύ του Μπέντζαμιν και της Νταίζυ και με το παιδί τους, πραγματικά έγινα ράκος... Τέλος πάντων, η ταινία είναι του David Fincher, ενός πολύ αγαπημένου μου σκηνοθέτη, ο οποίος φτιάχνει μια πολύ όμορφη ιστορία που ακροβατεί διαρκώς μεταξύ της πραγματικότητας και του παραμυθιού, δημιουργώντας μια πολύ ωραία ατμόσφαιρα... Ήθελα να την δω εδώ και αρκετό καιρό αλλά την "φοβόμουν", με είχανε τρομάξει κάποια αρνητικά σχόλια που είχα ακούσει και διαβάσει τόσο για το (μεγάλο όντως) μέγεθός της όσο και για την ταινία αυτή καθεαυτή... Η ταινία είναι πολύ τρυφερή (αν και λίγο πικρή) και αξίζει πραγματικά να την δεις... Είναι η ιστορία του Μπέντζαμιν Μπάτον, ενός άντρα που γεννήθηκε γέρος και που μεγαλώνοντας ξαναγινόταν παιδί... Δεν θα μπω στη διαδικασία να την κρίνω για το στυλ της ή την τεχνική της, άλλωστε δεν έχω και τα προσόντα να το κάνω, ξέρω όμως ότι αυτό που είδα συναισθηματικά με συνεπήρε και οπτικά με άφησε απόλυτα ικανοποιημένο... Διάφορα tricks που χρησιμοποίησε δε ο Fincher , όπως τα flash backs ή η what-if αφήγηση, λειτούργησαν πολύ θετικά στη δημιουργία αυτής της παραμυθένιας ατμόσφαιρας... Πολύ καλή ταινία, πολλά μηνύματα, πολλές εικόνες (στο μυαλό μου κυρίως) αλλά επίσης και η υπενθύμιση του μεγαλείου του κινηματογράφου, η δυνατότητα του να οπτικοποιείται το όνειρο και το παραμύθι και αυτό είναι πολύ ωραίο πράγμα...