Για φίλους που "φύγαν", που χαθήκαν και που δεν έχω δει ποτέ...

Δεν είμαι ο πιο ανοιχτός άνθρωπος του κόσμου, δεν ήμουν και ποτέ... Επιτρέπω σε κάποιους να "βλέπουν" λίγο παραμέσα μόνο σε συγκεκριμένες περιπτώσεις και υπό συγκεκριμένες συνθήκες... Μόνο η Μ. "βλέπει" περισσότερα από εμένα και αυτό οφείλεται σε αυτήν...

Όταν σκοτώθηκε ο Γ., όταν ήμουν 20 χρονών, πλάνταξα στο κλάμα... Με τον Γ. ήμασταν φίλοι από 10 χρονών, αυτοκόλλητοι... Στην κηδεία του έκλαιγα με λυγμούς και δεν πήγα στο νεκροταφείο, πήγα την άλλη μέρα με τον Δ. που έλειπε σε διακοπές την ημέρα της ταφής, και την Χ. ... Από τότε και για πολλά χρόνια, δεν ξαναέκλαψα, λες και το είχα απαγορέψει στον εαυτό μου μέχρι που ένα βράδυ, μια εποχή που περνούσα κάποια ζόρια, γύριζα με ταξί στο σπίτι και καθόμουν στο πίσω κάθισμα... Το ταξί πέρασε από το σημείο που σκοτώθηκε ο Γ. (είχα ξαναπεράσει εκατοντάδες φορές) και σκέφτηκα "Πού είσαι ρε μαλάκα;" ... Λίγο μετά συνειδητοποίησα ότι τρέχανε τα μάτια μου και σκουπίστηκα γρήγορα μην με δει ο ταρίφας...

Όλα αυτά τα γράφω διότι μια καλή διαδικτυακή φίλη που περνάει μια πολύ δύσκολη φάση στην ζωή της, αναρωτήθηκε ποια είναι η λεπτομέρεια που κάνει το "ψυχολογικό ποτήρι" να ξεχειλίσει... Πιστεύω ότι απάντηση δεν υπάρχει... Δεν υπάρχει κανόνας και δεν υπάρχει και χρονικός περιορισμός... Ποια είναι η στιγμή, η κουβέντα, η ανάμνηση, ο τόπος που θα κάνει το κλικ... Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα ξεχειλίσει και έτσι πρέπει να γίνει, δεν γίνεται αλλιώς... Απλά συνεχίζεις, προχωράς μπροστά και θυμάσαι...

D., σου εύχομαι καλή δύναμη και κουράγιο τώρα στα δύσκολα...

Σ. Σ. Με τον Δ. και την Χ. έχουμε πολλά χρόνια να τα πούμε... Κάποια στιγμή ο Δ. πήγε στην Αγγλία για μεταπτυχιακές σπουδές και δουλειά και χάσαμε επαφή και με την Χ., χαθήκαμε στην ίδια πόλη...