Το Love Boat τα 'φτυσε...

Η μίνι κρουαζιέρα ξεκίνησε πρωί πρωί του Σαββάτου από την μαρίνα στο Καλαμάκι και ολοκληρώθηκε την Κυριακή το βράδυ στον Πειραιά...

Αν κάποιος με ρωτήσει αν θέλω να την επαναλάβω κάποτε η απάντηση είναι σίγουρα όχι και αυτό δεν οφείλεται μόνο στις αναποδιές που συνέβησαν...

Το ταξίδι ξεκίνησε με τις καλύτερες προϋποθέσεις, το σκάφος εκ πρώτης όψεως φαινόταν εντυπωσιακό, η παρέα ήταν μεγάλη και κεφάτη και όλα συνηγορούσαν για ένα πολύ καλό Σαββατοκύριακο...

Δεν ήταν όμως ακριβώς έτσι...

Φεύγοντας από το Καλαμάκι το Σάββατο, ο Σαρωνικός είχε 5 Μποφόρ...
Τα 5 Μποφόρ δεν μπορούν να κλάσουν τίποτα σε ένα μεγάλο Φέρυ μποτ, στο ιστιοφόρο μας όμως, παρ' όλο που δεν ετίθετο θέμα ασφάλειας, έκλαναν μια χαρά και για κανά 2ωράκι μας κούνησε αρκετά καλά...

Υπόψιν ότι ο γράφων, χωρίς να ζαλίζεται ποτέ στα καράβια, τα μισεί και αγχώνεται στην παραμικρή αστάθεια, οπότε αυτό το 2ωράκι δεν ήταν και πολύ ευχάριστο για μένα, οπότε έκανα υπομονή...

Μετά κάνα 2ωράκι κι ενώ είχαμε πιάσει την Αίγινα και πηγαίναμε προς Αγκίστρι, ο αέρας έκοψε και το ταξίδι μας έγινε πιο ευχάριστο...
Σε κάποια φάση κόψαμε κιόλας στ' ανοιχτά και κάποιοι δοκίμασαν και το μπανάκι στην ανοιχτή θάλασσα (εγώ όχι)...


Πιο μετά συνεχίσαμε την πορεία μας και πήγαμε στο Αγκίστρι όπου και δέσαμε σε ένα κόλπο που λέγεται Λιμενάρια...


* Δεν είναι αυτό το σκάφος μας...

Το μέρος ήταν όμορφο και μέχρι τότε δεν μπορούσα να έχω κάποιο παράπονο από κάποιον αλλά δεν μου άρεσε...

Ο περιορισμένος χώρος που έχει ένα ιστιοπλοϊκό και το διαρκές τραμπάλισμα από το κύμα μου προκαλούσαν εκνευρισμό όπως επίσης και τα συνεχή μπες βγες στο βαρκάκι για να βγεις στην στεριά...
Οι καμπίνες ήταν πολύ μικρές για τις δικές μου αντοχές δεν συζητάω για την τουαλέτα με το εντυπωσιακό τρόμπα/καζανάκι...
Επίσης παρά το γεγονός ότι το σκάφος ήταν όντως για 11 άτομα, όσα ήμασταν κι εμείς δηλαδή, ήμασταν ο ένας πάνω στον άλλο, σηκωνόταν ο ένας για να κάτσει ο άλλος...

Παρ' όλα αυτά δεν μου έφταιγε κανένας και αφού εγώ είχα πάρει την απόφαση να περάσω σε ιστιοπλοϊκό το ΣΚ, προσπάθησα να περάσω όσο καλύτερα μπορούσα...





Το βραδάκι, κάποιοι από την παρέα, βγήκαμε στην παραλία και φάγαμε στο ταβερνάκι που είχε...
Η φωτογραφία είναι τραβηγμένη από το τραπεζάκι που κάτσαμε...


Η θάλασσα ήταν λάδι, είχε καταπληκτική δροσιά και αφού γυρίσαμε στο σκάφος, η βραδιά συνεχίστηκε μέχρι τις 2:30 με πολλές μπύρες και ποτά και πολύ καλή διάθεση...

Όλα φαίνονταν να είναι ιδανικά...

Στις 4:00 σηκώνεται άνεμος πολύ ισχυρός που αρχίζει να ταρακουνάει το σκάφος έντονα και μας ξυπνάει όλους...
Ο καπετάνιος μας αποφασίζει να σηκώσει την άγκυρα και να φύγουμε για απάνεμο σημείο...
Ο "εργάτης" της άγκυρας κάνει νούμερα, φαίνεται σαν να μην έχει ρεύμα η μπαταρία...
Με τα πολλά κι ενώ ο αέρας έχει γίνει πολύ έντονος, η άγκυρα σηκώνεται και ξεκινάμε για Αίγινα, όπου δένουμε σε μια παραλία κοντά στην Πέρδικα...
Η πορεία μιάμισης και πλέον ώρας μέχρι την Πέρδικα, σύμφωνα με τα λεγόμενα του ιδιοκτήτη του σκάφους, είναι αρκετή να φορτίσει τις μπαταρίες...

Έχει ξημερώσει κι εγώ έχω κοιμηθεί συνολικά Παρασκευή και Σάββατο 4 ώρες...

Η ώρα περνάει και αφού φάμε πρωινό, κάποιοι βγαίνουμε στη παραλία για μπάνιο και κάποιοι μένουν στο σκάφος...

Κοιμάμαι λιγάκι στην ξαπλώστρα και όταν γυρνάμε καθόμαστε όλοι μαζί σε ένα τραπέζι - εκκαθάριση των προμηθειών που είχαμε πάρει από την Αθήνα...
Περνάμε πολύ ωραία...

Κατά τις 4, κι ενώ οι περισσότεροι έχουν κατέβει στις καμπίνες για ένα υπνάκο, λέμε να ξεκινήσουμε για την Αθήνα αλλά εκεί αρχίζουν τα όργανα...

Ο "εργάτης" της άγκυρας δεν δουλεύει καθόλου και έχει φρακάρει και δεν λειτουργεί το χειροκίνητο σύστημα...
Η άγκυρα έχει μείνει κάτω στον βυθό...

Το καλύτερο όμως δεν έχει έρθει ακόμα καθώς ένα σβήσιμο της μηχανής σε κάποια φάση επιφυλάσσει μια έκπληξη καθώς από το σημείο εκείνο και μετά και αυτή αρνείται να πάρει μπρος...
Είμαστε σε ένα σκάφος στο οποίο δεν λειτουργεί τίποτα...

(Όποιος έχει διαβάσει το ποστ μέχρι εδώ θα έχει ήδη καταλάβει ότι στην φάση αυτή έχω στρεσσαριστεί άσχημα, σκέφτομαι χίλιες μαλακίες και παρακαλώ τον Θεό να με διακτινίσει σπίτι μου...)

Μην βλέποντας άλλη λύση καλούμε δύτη...
Ο δύτης έρχεται με μεγάλη καθυστέρηση και αφού μας ανεβάζει την άγκυρα ρυμουλκεί το σκάφος μας στο λιμάνι της Αίγινας...

Ο καπετάνιος μας, σκασμένος από την αναποδιά κι επειδή νιώθει υπεύθυνος για την ατυχία μας, εννοεί να αλλάξει μπαταρίες στο σκάφος και να γυρίσουμε με αυτό στην Αθήνα...
Αυτό για μένα δεν είναι επιλογή καθώς η ώρα είναι ήδη 9:00, έχει αρχίσει και νυχτώνει και το τελευταίο που θέλω είναι να ταξιδέψω νύχτα με ένα σκάφος που δεν εμπιστεύομαι...
Διαχωρίζω την θέση μου και δηλώνω κατευθείαν ότι θα γυρίσω στην Αθήνα με το Φέρυ...

Η αλλαγή μπαταριών αποδεικνύει ότι το σκάφος έχει σοβαρότερο μηχανολογικό πρόβλημα καθώς και πάλι δεν παίρνει μπρος...
Αναγκάζονται πλέον όλοι να επιλέξουν την λύση του Φέρυ...
Ο καπετάνιος μας και ο δεύτερος skipper μένουν στην Αίγινα για να βρεθεί μια άκρη με το σκάφος...
Οι υπόλοιποι παίρνουμε το τελευταίο Φέρυ των 10 και γυρνάμε στον Πειραιά κατάκοποι, στο σπίτι μου, μέχρι να πάω να πάρω το αμάξι από το Καλαμάκι που το είχα αφήσει, μπαίνω στις 1:30...

Το μόνο που κάνω είναι ένα μπάνιο και ξεραίνομαι στον ύπνο...

Το πρωινό ήταν ένα από τα δυσκολότερα της ζωής μου...

Πονοκέφαλος διαρκής και συνεχές αίσθημα ότι κουνιέμαι, λες και βρισκόμουν ακόμη εν πλω...

Την ώρα που γράφεται αυτό το ποστ, το σκάφος έχει γυρίσει στο Καλαμάκι...

Ο skipper κανόνισε να φτιαχτεί έστω πρόχειρα για να μπορέσει να το γυρίσει πίσω...
Λεπτομέρειες για το τι ακριβώς είχε το σκάφος, δεν γνωρίζω την ώρα αυτή που μιλάμε...
Φαντάζομαι ότι έχει αρκετή κουβέντα να γίνει με τον ιδιοκτήτη...

Όσο για μένα, αυτή ήταν η πρώτη και τελευταία μου φορά σε ιστιοπλοϊκό..και όπως φάνηκε νομίζω από αυτό το ποστ, η αιτία δεν ήταν μόνο οι αναποδιές που συνέβησαν...