Οι "μάγκες" με τα τρίκυκλα...
Χθες το βράδυ που έτρωγα στην Τρώων στα Πετράλωνα[*] ,μου περιέγραφε ο Κ. τα όσα γίνανε χθες στο κέντρο της Αθήνας με τις συγκεντρώσεις και τις αντισυγκεντρώσεις, τους Χρυσαυγίτες, τους Αριστερούς και τους Αναρχικούς...Απ' όσα μου είπε λοιπόν κατέληξα στα κάτωθι συμπεράσματα:
- Ο τρόπος που παρουσιάζουν τα γεγονότα τα ΜΜΕ είναι εντελώς διαφορετικός από την πραγματικότητα, όπως αυτή περιγράφεται από ανθρώπους που την έζησαν από πρώτο χέρι... "Σιγά το νέο!!!", θα μου πεις, "Πρώτη φορά τα ΜΜΕ, λένε ότι θέλουνε?", όχι δεν είναι πρώτη φορά αλλά κάθε φορά που συμβαίνει είναι σαν την πρώτη φορά...
- Οι Αναρχικοί έχουν της ψωλής τους τον χαβά...
- Τρίτον και σημαντικότερον, η Χρυσή Αυγή και γενικότερα το συνονθύλευμα των "αγανακτισμένων πολιτών", ευτυχώς ή δυστυχώς, καμία απολύτως σχέση δεν έχουν ούτε με εθνικοσοσιαλισμό ούτε με φασισμό, είναι απλά οι απόγονοι των Γκοτζαμάνηδων και των παρακρατικών της μετεμφυλιακής Ελλάδας, είναι αυτοί που κάνουν όλη τη βρώμικη δουλειά που η αστυνομία δεν "μπορεί" ή δεν θέλει να κάνει, είναι αυτοί που η φαιδρότητα τους, να παίζουν καταμεσής της Ομόνοιας εμβατήρια όπως το "Περνάει ο στρατός της Ελλάδος φρουρός" θα έκανε τα κόκαλα του Χίτλερ να τρίζουν και τους... "Άριους" συντρόφους τους από την Ευρώπη να ξεραίνονται στα γέλια... Ούτε νεοναζί της προκοπής δεν έχουμε σε αυτή την χώρα...
[*]Πατείς με πατώ σε γινόταν χθες στην Τρώων, μου φαίνεται πάει να γίνει Γκάζι η περιοχή και θα ξενερώσω πολύ άσχημα...
Όποιος δεν έχει δει το βίντεο για τα προχτεσινά στο tvxs, ας το δει, αξίζει. Όχι ότι δείχνει κάτι νέο, αλλά ακόμα και αφελής και ηλίθιος να είσαι, οι εικόνες που παρουσιάζονται από το 07.25 ως το τέλος είναι λίαν κατατοπιστικές. Οι φασίστες μαζί με τα ΜΑΤ, να "επιχειρούν" κατά των εγκλωβισμένων στο Εφετείο μεταναστών. Αλλά δεν τους πέρασε, φάγανε αρκετά κοτρώνια, κι ας είχαν μέχρι και κρότου-λάμψης, τις οποίες μόνο η αστυνομία κατέχει. (Δεν θα απαντήσει κανείς πούστης πως τις προμηθεύτηκαν;!)
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ πραγματικότητα είναι έτσι όπως την βάζεις. Ουδεμία σχέση έχουν οι σύγχρονοι φασίστες, ιδιαίτερα οι εν Ελλάδι Γκοτζαμάνηδες, με τον μεσοπολεμικό φασισμό.
Ο φασισμός στην πρώτη του στιγμή, ήταν ένα κίνημα που ξεχώριζε από τα υπόλοιπα βίαια αντιδραστικά "κινήματα" (στρατιωτικές δικτατορίες κλπ.) σε κάποια πολύ σημαντικά σημεία.
1. Είχε μαζική υποστήριξη και εκτόπισμα. Ως πολιτική έκφραση των αντιδραστικών κι εξαθλιωμένων μικρών και μεσαίων αστικών στρωμάτων, έπεσε στην αγκαλιά του Κεφαλαίου μόνο όταν κατέθεσε τα διαπιστευτήρια του, πως είναι η μόνη πολιτική δύναμη που σε συνθήκες κοινωνικής κρίσης μπορεί να αντιμετωπίσει το εργατικό κίνημα και τους κομμουνιστές, στραγγαλίζοντας τους, και σώζοντας τον καπιταλισμό. Είναι άλλωστε ιστορικά αποδεδειγμένο, πως τα μικροαστικά στρώματα δεν μπορούν να οικοδομήσουν την δική τους ανεξάρτητη εξουσία, παρά μόνο να ακολουθήσουν μία από τις δύο κυρίαρχες δυνάμεις της καπιταλιστικής κοινωνίας: Κεφάλαιο και Εργασία. Γιατί αυτό; Γιατί η ίδια τους η φύση, που καθορίζεται από την θέση τους στην παραγωγική διαδικασία, είναι μεταβατική, εφόσον η διαρκής τάση του Κεφαλαίου είναι προς την όλο και μεγαλύτερη συγκέντρωση του, και είναι προορισμένη να συνθλίβεται ανάμεσα στις δύο μυλόπετρες, εώς να εξαφανιστεί ολοκληρωτικά. ΄Ετσι λοιπόν, ο φασισμός, από κίνημα των εξαθλιωμένων μικροαστών έγινε το αποτελεσματικότερο όπλο στα χέρια της κεφαλαιοκρατίας για να την βγάλει από την κοινωνική κρίση, χτίζοντας ένα κράτος εκτάκτου ανάγκης.
2. -Ακολουθεί φιλοσοφική παρένθεση-
Ο Τρότσκι στα Φιλοσοφικά Τετράδια του, παρομοιάζει την σχέση μορφής-περιεχομένου μέσα στην διαλεκτική διαδικασία, σαν την σχέση ενός ποταμού με τις όχθες του. Το ποτάμι (περιεχόμενο) είναι διαρκώς κινούμενο, και μέσα από αυτή του την διαρκή κίνηση, δημιουργεί το ίδιο, όπως έρχεται σε επαφή με το χώμα και την γη που το περιβάλλει, σε κάθε δεδομένη στιγμή μέσα στον χρόνο, τις όχθες του, δηλαδή τις κατεστημένες μορφές. Η εσωτερική κίνηση του περιεχομένου δεν σταματά ποτέ, αλλά σε κάθε φάση της εξέλιξης, σε κάθε στιγμή, υπάρχουν οι κατεστημένες μορφές που το συγκρατούν σε κάποια όρια, διαμορφώνοντας έτσι ένα πεδίο, όπως έλεγε κι ο Λαμπριόλα, το οποίο οριοθετεί τα όρια της ίδιας της εξέλιξης.
Η στιγμή όμως που η εσωτερική αλλαγή του περιεχομένου φτάνει σε ένα ορισμένο επίπεδο, όταν το ποτάμι φουσκώσει πάρα πολύ και γίνει πολυ ορμητικό, τότε επέρχεται η σύγκρουση περιεχομένου και μορφής, και το περιεχόμενο ξεπερνά τις κατεστημένες μορφές, απορροφώντας τες και κάνοντας μέρος του ίδιου του περιεχομένου, οριοθετώντας παράλληλα τις νέες μορφές, τις νέες οριοθετήσεις του. Όπως δηλαδή, όταν το ποτάμι φουσκώνει, εκτρέπεται, οι όχθες του χάνονται μια για πάντα κάτω και μέσα στα νερά του, και το ίδιο προχωρά εως ότου βρεθεί σε ένα νέο σημείο, και εκείνο το σημείο είναι η νέα του όχθη, το νέο όριο/ πλαίσιο μέσα στο οποίο κινείται το νερό, η νέα μορφή που συγκρατεί το διαρκώς κινούμενο περιεχόμενο.
-Κλείνει η φιλοσοφική παρένθεση-
Η καπιταλιστική κρίση του μεσοπολέμου, ιδιαίτερα την περίοδο 1929-1933 που είχε απότοκο την νίκη ου φασισμού και στην Γερμανία με την Σταλινική προδοσία, έβαζε σε ανοιχτή αμφισβήτηση και κίνδυνο το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα σαν σύνολο. Το εργατικό κίνημα απειλούσε ανοιχτά την αστική τάξη, παρά την Σταλινική προδοτική πολιτική. Η κατεστημένη πολιτική μορφή της αστικής δημοκρατίας παρουσιαζόταν ανίκανη να συγκρατήσει την επερχόμενη επανάσταση και να βγει από την κοινωνική κρίση εξασφαλίζοντας την σωτηρία του Κεφαλαίου. Ο φασισμός λοιπόν έρχεται στο προσκήνιο της Ιστορίας σαν την δύναμη εκείνη η οποία δεν θα σαρώσει τις κατεστημένες μορφές για να απελευθερώσει το περιεχόμενο και την κίνηση του, αλλά σαν την δύναμη εκείνη η οποία θα σαρώσει τις κατεστημένες μορφές για να υψώσει στο ίδιο ακριβώς σημείο, ψηλότερες όχθες σαν απροσπέλαστα τείχη, συγκρατώντας τον ποταμό στο ίδιο ακριβώς πλαίσιο στο οποίο ήταν και πριν.
Ο φασισμός γεννήθηκε στους δρόμους και όχι στο κοινοβούλιο, και ήρθε σε ρήξη όχι μόνο με τον κομμουνισμό αλλά και με την αστική δημοκρατία. Οι πολιτικοί υπάλληλοι της αστικής τάξης κρίθηκαν ανίκανοι να την περισώσουν κι έτσι μπήκαν στο περιθώριο από τα ίδια τα αφεντικά τους, για να επιστρατευτεί ο μπράβος και τραμπούκος φασισμός. Εν αντιθέσει λοιπόν με τις στρατιωτικές δικτατορίες οι οποίες σχεδόν πάντα έβγαιναν μέσα από τις ίδιες πολιτικές δυνάμεις του κοινοβουλίου και συχνά ο ρόλος τους ήταν να εξασφαλίσουν την τάξη πριν ξαναπαραδώσουν τον έλεγχο σε μια λιγότερο ή περισσότερο κουτσή αστική δημοκρατία, ο φασισμός είχε έρθει από έξω και από την δημοκρατία, για να μείνει. Ήρθε σε ρήξη και με την αστική δημοκρατία, αλλά και ακόμα και με μεγάλα κομμάτια της γραφειοκρατίας του παλιού κρατικού μηχανισμού που συνδέονταν με αυτή, ανανεώνοντας την μορφή του ίδιου κρατικού μηχανισμού. Αυτό ήταν ο φασισμός.
Αυτό που έχουμε σήμερα, η ΧΑ, δεν είναι φασισμός, με την κλασσική έννοια. Είναι παρακράτος. Δεν έρχεται σε ρήξη με την αστική δημοκρατία, αλλά είναι ο μπράβος της ίδιας της αστικής δημοκρατίας. Δεν θέλει να την σαρώσει αλλά να την εξασφαλίσει, γι' αυτό και κάνει όλες τις βρώμικες δουλειές που η επίσημη δημοκρατία δεν μπορεί να κάνει. Γι' αυτό και η αστική δημοκρατία, δηλαδή τα ίδια τα κόμματα εξουσίας του αστικού κοινοβουλίου την συντηρούν και της εξασφαλίζουν την ύπαρξη εδώ και δύο δεκαετίες. Γι' αυτό της κάνουν τις πλάτες και επιχειρούν μαζί, γι' αυτό και οι ΧΑγίτες συναισθανόμενοι αυτήν την προστασία, την αποδέχονται ευχαρίστως. Δεν είναι ιδεολογικό το ζήτημα. Θα μπορούσαν οι ΧΑγίτες να είναι όλοι οι πιο πούροι εθικοσοσιαλιστές. Και αν κι έχουν μέσα κάθε καρυδιάς καρύδι, από αυτή την άποψη φασίστες είναι φυσικά, κι έτσι τους αντιμετωπίζουμε. Είναι ζήτημα όμως πως ιστορικά τοποθετούνται μέσα στα πράγματα, με ποιές δυνάμεις και ποιά συμφέροντα ηθελημένα ή άθελα εξυπηρετούν.
Ποιά θα ήταν η τύχη της ΧΑ, χωρίς την υποστήριξη του κρατικού μηχανισμού; Θα είχε διαλυθεί εδώ και χρόνια, από τότε που ακόμα συγκρουόταν με το ΚΚΕ. Ποιά θα ήταν η τύχη της ακόμα και σήμερα, αν επιχειρούσε να συγκρουστεί ανοιχτά κι επί ίσοις όροις με το εξωκοινοβούλιο και την αναρχία; Και πάλι θα είχε διαλυθεί σε μια νύχτα. Γιατί; Γιατί σε αντίθεση με τον κλασσικό φασισμό, στην δεδομένη στιγμή, δεν αντιπροσωπεύει κανένα συγκεκριμένο κοινωνικό στρώμα. Δεν έχουν κανένα πολιτικό εκτόπισμα, καμιά μαζική αποδοχή. Τους γυρνάνε την πλάτη ακόμα και οι νοικοκοιραίοι, όπως είδαμε στις τελευταίες συγκεντρώσεις. Κι επειδή ακριβώς ο φασισμός δεν έχει μέλλον σήμερα, είναι εξοργιστικό να τρομοκρατούν τον κόσμο οι σύντροφοι του ΝΑΡ βγαίνοντας με πρωτοσέλιδο στο ΠΡΙΝ πρόσφατα "Επελαύνει ο φασισμός στην Ευρώπη". Ποιός φασισμός;!!!
Αυτό δεν σημαίνει φυσικά πως δεν είναι επικίνδυνοι. Είναι επικίνδυνοι ακριβώς επειδή δεν λειτουργούν με μαζικούς όρους, αλλά σε επίπεδο νύχτας και δολοφονικών παρακρατικών επιθέσεων όπως στο στέκι Μεταναστών με την χειροβομβίδα. Κι επειδή ως γνήσιο παρακράτος έχουν ως σκοπό την σωτηρία του σαπισμένου κράτους και συστήματος, η λειτουργία τους εντάσσεται πλήρως στην στρατηγική της έντασης που ακολουθείται, με σκοπό να τρομοκρατήσει τον κόσμο.
Παλαιότερα, θεωρούσα ανώφελες τις συγκρούσεις που γινόντουσαν επ' αφορμή των συγκεντρώσεων των φασιστών. Πλέον, χωρίς να κάνω φετίχ την σύγκρουση για την σύγκρουση, πιστεύω ακράδαντα πως είναι απαραίτητο το τσάκισμα τους, και η εξάλειψη τους από τους δρόμους. Πάντα φυσικά με μαζικούς κινηματικούς όρους. Κάθε τους συγκέντρωση, κάθε τους παρουσία στον δρόμο, εκτός από πρόκληση, είναι κι άλλος ένας παράγοντας εκφοβισμού των μαζών, ένας λόγος τρομοκράτησης ενός κόσμου που θέλει να βγει στον δρόμο και να αγωνιστεί αλλά φοβάται. Δεν μπορούμε να τους αφήνουμε να τρομοκρατούν τους εργαζομένους. Και γι' αυτό και θεωρώ τραγική την στάση του ΚΚΕ που κρατά ίσες αποστάσεις μεταξύ αναρχικών-ΧΑ, παρ'όλες τις διαφωνίες που έχω και με τους αναρχικούς με τα κολλήματα τους. Δεν είναι το ίδιο και βλέπουμε πολύ καλά γιατί. Στο άμεσο διάστημα, παρ' όλη την ισχνή δύναμη τους, προβλέπεται να εντάσσεται η τρομοκρατική δράση του παρακράτους. Θα κρατήσω μόνο την φράση του Τρότσκι, ο οποίος βλέποντας το 1929 την αυξανόμενη δύναμη του ορίτζιναλ φασισμού στην Ευρώπη, προειδοποιούσε, "Αυτό που θα χρειαστεί τώρα η εργατική τάξη είναι: Θεωρία, γυμναστήρια, εξοπλισμός."
:-)
Μας ξελίγωσες... :P
ΑπάντησηΔιαγραφή