Α, ρε Έλληνα, δεν σε πτοεί τίποτα...
Είπαμε με την Μ. να πάμε κανένα ταξιδάκι εδώ κοντά, στο τριήμερο, τώρα που έχει ανοίξει κι ο καιρός, να ξεσκάσουμε λίγο γιατί υπήρχε πολύ πίεση αυτή την περίοδο...
Σκεφτήκαμε αρχικά το αγαπημένο Ναύπλιο το οποίο έχουμε επισκεφτεί πάρα πολλές φορές αλλά έχουμε να πάμε 3-4 χρόνια...
Ψάξαμε, ψάξαμε, ψάξαμε...
Τζίφος!!!
Δωμάτιο ούτε για δείγμα δεν υπάρχει στην παλιά πόλη...
Το μοναδικό ξενοδοχείο που είχε διαθεσιμότητα ήταν το γνωστό ξενοδοχείο, για όσους έχουν επισκεφτεί την πόλη του Ναυπλίου, πάνω στην Ακροναυπλία, του οποίου όμως η τιμή του δωματίου πέφτει "κάπως" ακριβή για το πορτοφόλι μου...
Λέμε, "εντάξει ρε αδερφέ, δεν μας έκατσε το Ναύπλιο, ας δοκιμάσουμε στα Καλάβρυτα...
Κοντά είναι κι αυτά, όμορφα είναι, έχουμε να πάμε κι εκεί 10 χρόνια"...
Πήραμε τηλέφωνα, ρωτήσαμε, τζίφος και πάλι...
Δωμάτιο ούτε για δείγμα...
Στο τελευταίο ξενοδοχείο που τηλεφωνήσαμε μάλιστα, η κοπέλα που σήκωσε το τηλέφωνο σχεδόν γέλασε όταν την ρωτήσαμε αν έχει διαθέσιμο δίκλινο για 1 και 2 του μήνα...
Καλά κι εμείς το θυμηθήκαμε αργά να πάμε ταξιδάκι αλλά λέμε, "εντάξει μωρέ, υπάρχει οικονομική στενότητα στον κόσμο, θα βρούμε εύκολα δωμάτιο"...
Δεν είχαμε υπολογίσει ότι τον Έλληνα δεν τον πτοεί τίποτα, ούτε οικονομική κρίση, ούτε γρίπη των χοίρων, ούτε πολεμικές συρράξεις, αυτός την εκδρομή του/την ταβέρνα του/τα μπουζούκια του θα τα πάει βρέξει χιονίσει...έστω και αν πάρει διακοποδάνειo... έστω και αν πληρώσει με κάρτες...
Διότι η φτώχεια θέλει καλοπέραση που λέει και ο σοφός λαός...
Μεγάλη κουβέντα...
Σκεφτήκαμε αρχικά το αγαπημένο Ναύπλιο το οποίο έχουμε επισκεφτεί πάρα πολλές φορές αλλά έχουμε να πάμε 3-4 χρόνια...
Ψάξαμε, ψάξαμε, ψάξαμε...
Τζίφος!!!
Δωμάτιο ούτε για δείγμα δεν υπάρχει στην παλιά πόλη...
Το μοναδικό ξενοδοχείο που είχε διαθεσιμότητα ήταν το γνωστό ξενοδοχείο, για όσους έχουν επισκεφτεί την πόλη του Ναυπλίου, πάνω στην Ακροναυπλία, του οποίου όμως η τιμή του δωματίου πέφτει "κάπως" ακριβή για το πορτοφόλι μου...
Λέμε, "εντάξει ρε αδερφέ, δεν μας έκατσε το Ναύπλιο, ας δοκιμάσουμε στα Καλάβρυτα...
Κοντά είναι κι αυτά, όμορφα είναι, έχουμε να πάμε κι εκεί 10 χρόνια"...
Πήραμε τηλέφωνα, ρωτήσαμε, τζίφος και πάλι...
Δωμάτιο ούτε για δείγμα...
Στο τελευταίο ξενοδοχείο που τηλεφωνήσαμε μάλιστα, η κοπέλα που σήκωσε το τηλέφωνο σχεδόν γέλασε όταν την ρωτήσαμε αν έχει διαθέσιμο δίκλινο για 1 και 2 του μήνα...
Καλά κι εμείς το θυμηθήκαμε αργά να πάμε ταξιδάκι αλλά λέμε, "εντάξει μωρέ, υπάρχει οικονομική στενότητα στον κόσμο, θα βρούμε εύκολα δωμάτιο"...
Δεν είχαμε υπολογίσει ότι τον Έλληνα δεν τον πτοεί τίποτα, ούτε οικονομική κρίση, ούτε γρίπη των χοίρων, ούτε πολεμικές συρράξεις, αυτός την εκδρομή του/την ταβέρνα του/τα μπουζούκια του θα τα πάει βρέξει χιονίσει...έστω και αν πάρει διακοποδάνειo... έστω και αν πληρώσει με κάρτες...
Διότι η φτώχεια θέλει καλοπέραση που λέει και ο σοφός λαός...
Μεγάλη κουβέντα...
Χα, χα, χα... Καλημέρα
ΑπάντησηΔιαγραφήΠραγματικά δεν έχω αποφασίσει αν είναι καλό ή κακό αυτό το χαρακτηριστικό του έλληνα. Από τη μία σκέφτομαι πως είναι καλό να μην μας πτοεί τίποτε και να χορεύουμε πάνω στον τάφο μας κι από την άλλη λέω "μα είναι δυνατόν ο κόσμος να καίγεται κι εμείς τόσο μακρυά και βαθιά νυχτωμένοι;"
Δεν ξέρω αν είναι συνειδητή επιλογή ή απλά ωχαδελφισμός.
Παίζει πολύ το θέμα του ωχαδερφισμού, το οποίο δεν είναι κακό αν δεν πέσεις σε άλλες λούμπες, π.χ. να δανειστείς για να πας διακοπές...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ζήτημα για να το δούμε και λίγο σοβαρότερα, είναι ότι στην Ελλάδα παίζει πάρα πολύ μαύρο χρήμα, πολύ παραοικονομία, και είναι αυτό που κινεί ακόμα την αγορά και δεν την έχει αφήσει να καταρρεύσει όπως έπρεπε να γίνει λαμβάνοντας υπόψη τις επιδόσεις της εθνικής οικονομίας...
Αυτό το μαύρο χρήμα είναι που δίνει τη δυνατότητα ακόμα σε πολλούς να κάνουν διακοπές, να πηγαίνουν μπουζούκια, να αγοράζουν αυτοκίνητα κ.ο.κ....
Μόνο εγώ τελικά δεν έχω μαύρα έσοδα και η Μ., κάποια μαλακία θα έχουμε κάνει... :(
Κι εγώ δεν έχω μαύρα έσοδα. Κι ο άντρας μου. Και οι γονείς μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜη νομίζεις, είμαστε αρκετοί αλλά δεν φαινόμαστε. Γιατί ρε γαμώτο πέρασα όλη τη ζωή μου (και θα περάσω και την υπόλοιπη) κατοικώντας στο άλλο μισό αυτής της χώρας; Κάτι μαλακία κάνουμε εμείς οι κάτοικοι το άλλου μισού...
Από την άλλη σκέφτομαι πως αν τα μαύρα ή άσπρα χρήματα ήταν ό,τι περισσότερο επιθυμούσα στη ζωή μου θα τα είχα κάνει. Έχω κάνει χιλιάδες άλλα πράγματα εκτός από το να τα κυνηγήσω με κάθε τρόπο. Άρα, σκέφτομαι, δεν ήταν η μεγαλύτερη επιθυμία μου αυτή. Τις επιθυμίες μου τις αληθινές τις κυνήγησα και τις κυνηγώ.
Τι λες κι εσύ;
Δεν έχεις κι άδικο...Αυτό που πραγματικά θέλεις το κυνηγάς...Ίσως να μένει μόνο η γκρίνια τελικά και το άγχος για την καθημερινότητα...Σκέφτομαι ότι υπήρχαν ευκαιρίες να βγάλω μαύρα χρήματα αλλά είτε ήμουν πολύ "κοιμισμένος" και τις πήρα χαμπάρι κατόπιν εορτής, είτε προυπέθεταν πράγματα τα οποία δεν ήμουν διατεθειμένος να κάνω...μας έφαγε η αξιοπρέπεια :)...
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν ξέρω, ίσως να κυνηγάς πολύ το χρήμα όταν θες να πετύχεις κάτι, όταν δεν είσαι ικανοποιημένος από τη ζωή σου και από αυτά που έχεις και θέλεις κι άλλα...Εγώ ευτυχώς έχω ζήσει μια ζωή εύκολη, ο πατέρας μου μου πρόσφερε μια ξένοιαστη παιδική ηλικία και μια ανέμελη νεότητα και η δουλειά μου μαζί με τη δουλειά της γυναίκας μου μου παρέχει μια όμορφη ζωή, όπως την αντιλαμβάνομαι εγώ όμορφη... Αγχώνομαι για το χρήμα και λυσσάω όταν σκέφτομαι όλα αυτά που έρχονται, παιδιά, σκυλιά, υποχρεώσεις, στο εγγύς ή μακρυνό μέλλον, το σπίτι που θέλω να αγοράσω, η οικονομική ασφάλεια που θέλω να νιώσω...
Δεν ξέρω αλλά όλη αυτή η τσίτα που ζούμε καθημερινά μάλλον μας κάνει σιγά σιγά μαλάκες χωρίς να το καταλαβαίνουμε, μέχρι που ξυπνάς ένα πρωί και λες, τι παίχτηκε τώρα?...και τότε αν σου έχει μείνει κάτι πιο ανθρώπινο μέσα σου, κουτουλάς την κεφάλα σου στον τοίχο για να ξελαγράρεις...
Μην αγχώνεσαι μ' αυτά που έρχονται. Γιατί κι αυτά θα τ' αντιμετωπίσεις με τον ίδιο τρόπο που αντιμετώπισες τη μέχρι τώρα ζωή σου. Τα παιδιά δεν μας κάνουν ξαφνικά άλλους ανθρώπους. Και να σου πω ένα μυστικό, εγώ που έχω αρχίσει να παλιώνω ως μάνα; Τα παιδιά δεν έχουν τρελές ανάγκες. Εμείς νομίζουμε πως τις έχουν. Θέλω να πω, πως δεν έχουν ανάγκες για 500 διαφορετικά παιχνίδια, για ρούχα που δεν θα προλάβουν να βάλουν ή πολύ ακριβά, για ιδιωτικά σχολεία κλπ. Έχουν απόλυτη ανάγκη από αγάπη, κατανόηση, χρόνο από τους γονείς και κουβέντα. Αυτά είναι τζάμπα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλύτερα να τους δώσεις το χρόνο σου Δημήτρη, παρά τα λεφτά σου.
Έχεις δίκιο ρε Daria, το ξέρω ότι είναι έτσι όπως τα λες... Απλά θες πάντα το καλύτερο και για σένα και γι' αυτούς που εξαρτώνται από σένα...Μπορεί βέβαια κάπου να αποπροσανατολιστείς σχετικά με το τι είναι τελικά το "καλύτερο"... Στην τελική τι σημαίνει "καλύτερο" για τον καθένα...Είναι αυτό που όντως πιστεύουμε ότι πρέπει να έχουμε ή είναι μια ανάγκη που σου προκαλεί η κοινωνία και το περιβάλλον που ζεις?
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάει μακρυά η βαλίτσα...