Sevilla...Ole!!!

Σεβίλλη downtown, αμαξάκια, καλντερίμια κτλ. Στη Σεβίλλη κάνει γενικά ζέστη, εγώ Σεπτέμβρη πήγα και είχε ένα 30άρι μέσα στο νερό. Στο κέντρο της πόλης, στους εμπορικούς δρόμους κυρίως που είναι πεζοδρομημένοι και όχι φαρδιοί απλώνουν υφάσματα από το ένα κτίριο στο άλλο δημιουργώντας κάτι σαν τέντες οι οποίες παρέχουν σκιά στον κόσμο που σουλατσάρει και χαζεύει τις βιτρίνες από κάτω...

Διάφορα ενσταντανέ μέσα κι έξω από την Χιράλδα τον καθεδρικό ναό της Σεβίλλης, τάφο του Χριστόφορου Κολόμβου. Είναι χωρίς δεύτερη σκέψη από τους εντυπωσιακότερους ναούς που έχω δει στη ζωή μου, χτισμένη πάνω σε ένα μουσουλμανικό τζαμί, το καμπαναριό της δε, χτίστηκε γύρω από τον μιναρέ που έβγαινε ο μουεζίνης να φωνάξει τους πιστούς να προσευχηθούν... Στην πρώτη φωτογραφία φαίνεται το τέμπλο που φτιάχτηκε ειδικά για τους γάμους του Κάρολου Κουίντου, βασιλιά της Ισπανίας, το οποίο είναι solid gold και για να κατασκευαστεί χρειάστηκαν 2 με 3 τόνους (δεν θυμάμαι ακριβώς) του ευγενούς μετάλλου...

Διάφορες λεπτομέρειες από την Εβραϊκή συνοικία της πόλης, κάτι σαν την δικιά μας Πλάκα. Πρωταγωνιστούν φυσικά τα φολκλορικά στοιχεία της πόλης (η τσιγγάνα, ταυρομαχίες, καραβέλες) αλλά δεν το έχουν ξεχέσει ή τουλάχιστον δεν φάνηκε ξεχεσμένο στα δικά μου μάτια και είναι μια όμορφη περιοχή με πολλά μπαράκια και μέρη να φας... Στην Εβραϊκή συνοικία είδα και το πλέον πρωτότυπο και οικολογικό σύστημα κλιματισμού. Τα σπίτια είναι διαμπερή και έχουν μπαλκονόπορτες μπροστά και πίσω τις οποίες, τους ζεστούς μήνες του χρόνου, καλύπτουν με κουρτίνες πλεγμένες από κάποιο φυτικό υλικό και τις βρέχουν. Το νερό που εξατμίζεται σε συνδυασμό με το ρεύμα του αέρα που διαπερνά το σπίτι, δημιουργεί φυσική δροσιά...έτσι τουλάχιστον μου είπαν...

Κτίρια που κατασκευάστηκαν για μια έκθεση που έγινε στη Σεβίλλη κάποια χρονιά μέσα στη δεκαετία του 30' (πάλι δεν θυμάμαι ακριβώς, συμπάθα με αγαπητέ αναγνώστη) και ουσιαστικά σήμαναν μια περίοδο ανοικοδόμησης της πόλης.

Εννοείται δεν θα ήμουν κλασσικός τουρίστας αν δεν είχα πάει να δω και λίγο φλαμέγκο. Πήγα με χιουμοριστική διάθεση αλλά τελικά πέρασα πολύ ωραία, οι χορευτές ήταν πολύ καλοί και το όλο event γινόταν σε ένα δημοτικό θέατρο της δεκαετίας του 30'.

Το Manuel Luiz De Lopera, γήπεδο της Real Betis, όπως φαινόταν από το δωμάτιο του ξενοδοχείου που έμενα...