HR και άγιος ο Θεός...
Είναι πολύ δύσκολο να είσαι άνεργος και να ψάχνεις για δουλειά… Δόξα τω Θεώ εγώ δεν έχω αντιμετωπίσει κάτι τέτοιο εδώ και τέσσερα χρόνια και αν πηγαίνω καμιά φορά σε κάποιο interview είναι εντελώς διαφορετική η ψυχολογία που έχω τώρα από την ψυχολογία που είχα τότε… Είσαι αγχωμένος, σκέφτεσαι ότι πρέπει να φαίνεσαι όπως πρέπει, να λες αυτά που πρέπει, να θέλεις αυτά που πρέπει και αλίμονο σου αν κάνεις κάτι που δεν πρέπει… Δεν θα πάρεις τη δουλειά και θα έχεις να αντιμετωπίσεις πάλι την επόμενη μέρα, το Γολγοθά που λέγεται εύρεση εργασίας…
Κάθε φορά που πάει κάποιος σε μια συνέντευξη, σε μεγάλες εταιρίες συνήθως, έχει να αντιμετωπίσει, τις περισσότερες φορές, μία ή δύο από τις κυρίες ή δεσποινίδες του Τμήματος Ανθρωπίνου Δυναμικού που είναι υπεύθυνες για τη διενέργεια της συνέντευξης… Σίγουρα κάτι δεν πάει καλά με κάποιες από αυτές τις κοπέλες… Συνήθως είναι νέες , χαμηλόβαθμες, ήτοι μισθός των 1000 Ευρώ σημαίνει πάρτυ, αλλά παρ’ όλα αυτά έχουν ένα ύφος αφ’ υψηλού που σπάει κόκαλα… Όταν μιλάνε για την εταιρεία στην οποία προσπαθεί να πιάσει δουλειά ο δύσμοιρος υποψήφιος, στην σύντομη παρουσίαση που προηγείται ή έπεται κάθε job interview, δίνουν έμφαση στο «η εταιρεία μας», «οι πελάτες μας» θέλοντας να κάνουν απόλυτα σαφές ότι παίζουν σημαντικό ρόλο σε αυτή την εταιρεία, ανήκουν σε αυτή την εταιρεία, είναι σάρκα από την σάρκα της, κάτι που δεν είναι, τουλάχιστον ακόμα, ο άμοιρος υποψήφιος υπάλληλος… Σαφώς και δεν γνωρίζω τι έχει σπουδάσει η κάθε μια από αυτές τις κοπέλες, ούτε πόσο καλές φοιτήτριες ήταν, από τα πολύ λίγα που θυμάμαι όμως από το επιλεγόμενο μάθημα, για μένα, στο Πανεπιστήμιο, «Διαχείριση Ανθρώπινου Δυναμικού», δεν ανέφερε πουθενά ότι ο συνεντευξιαστής πρέπει να προσβάλλει τον συνεντευξιαζόμενο ή ότι πρέπει να του καλλιεργεί ένα κλίμα ανάκρισης τρίτου βαθμού χωρίς την λάμπα… Τις περισσότερες φορές, από την προσωπική μου εμπειρία και από τα όσα έχω ακούσει από φίλους, υπάρχει ένα «ανακριτικό» κλίμα το οποίο αναλύει εξονυχιστικά το παρελθόν του υποψηφίου μέχρι σε βαθμό του για ποιό λόγο έπεσε η απόδοσή του στα Μαθηματικά από το 2ο στο 3ο τρίμηνο της δευτέρας Γυμνασίου, αφήνοντας τον να αναρωτιέται για ποιο λόγο δίνεται τόση βάση στο απολυτήριο Λυκείου την στιγμή που το βιογραφικό του έχει να επιδείξει δύο μεταπτυχιακά και μια διδακτορική διατριβή… Επίσης, υπάρχει συνήθως καταιγισμός ερωτήσεων εκτός τόπου και χρόνου, του στυλ «ποια είναι για σένα η ιδανική δουλειά?» ή «είσαι έτοιμος να δεσμευτείς σε μια μακροχρόνια συνεργασία?» και πάει καλά όταν απευθύνονται τέτοιου είδους ερωτήσεις σε ανθρώπους που στοχεύουν σε δουλειές με προκλήσεις, σε οικονομικό όσο και επιστημονικό επίπεδο, αλλά όταν απευθύνονται σε ανθρώπους που αιτούνται δουλειές, κατώτερες του βιογραφικού τους, γιατί πρέπει να δουλέψουν, γιατί χρειάζονται τα χρήματα ή την προϋπηρεσία, τότε αποδεικνύεται ότι κάποιες από αυτές τις κοπέλες, του Τμήματος Ανθρωπίνων Πόρων έχουν μάθει απέξω το «Εγχειρίδιο της Καλής Συνέντευξης» αλλά δεν το έχουν καταλάβει και πολύ καλά μάλλον… Απ’ όσες συνεντεύξεις έχω πάει στη ζωή μου, μου έχει δοθεί η εντύπωση ότι 7 στα 10 άτομα που τις παίρνουν θέλουν να ακούσουν τις ίδιες και τις ίδιες στερεοτυπικές μαλακίες που λένε οι υποψήφιοι και ας λένε ψέματα… «Είμαι πάρα πολύ εργατικός, ομαδικός, επικοινωνιακός, δεν με πειράζει να δουλεύω υπερωρίες, θα έκανα τα πάντα για την εταιρεία, μου αρέσουν οι προκλήσεις, δεν με ενδιαφέρουν τα λεφτά, με ενδιαφέρει η δουλειά… Το μειονέκτημά μου είναι ότι είμαι τελειομανής…»
Ελάχιστες περιπτώσεις έχω να θυμάμαι όπου η κοπέλα που μου έπαιρνε συνέντευξη, έδειχνε ότι ήξερε τι ήθελε να μάθει από εμένα με ένα λογικό, ανθρώπινο τρόπο χωρίς να χάνει ούτε την σοβαρότητα ούτε τον επαγγελματισμό της… Η καλύτερη δε απ’ όλες, εργαζόμενη σε μεγάλη τράπεζα, αφού μου έκανε μια συνέντευξη που φανέρωνε πολύ καλά ότι είχε απόλυτη γνώση του τι άνθρωπο ψάχνει και βάσει ποιών προσόντων θα γίνει η επιλογή, μου είπε στο τέλος της συνέντευξης πολύ ευγενικά ότι δεν ήμουν αυτός που έψαχνε, με ένα τρόπο όμως που ούτε με πρόσβαλλε, ούτε έβγαζε προς τα έξω ότι ένιωθε σαν να είχε χάσει τον χρόνο της μαζί μου παρά το γεγονός ότι ήμουν ακατάλληλος για την θέση… Για μένα δε αυτή η συμπεριφορά της πραγματικά με «παρηγόρησε» παρά το γεγονός ότι τότε ήμουν άνεργος…
Φυσικά όλα αυτά που γράφω δεν αφορούν το σύνολο των γυναικών που κάνουν αυτή τη δουλειά, ούτε φυσικά και είναι μόνο γυναίκες που την κάνουν, έχω συναντήσει και άντρες στα διάφορα interviews που έχω πάει, απλά η πλειοψηφία τυγχάνει να είναι γυναίκες… Όλα αυτά που γράφω αφορούν ένα αριθμό ανθρώπων που κάνει αυτή τη δουλειά με τον τρόπο που περιέγραψα πιο πάνω και γράφτηκαν επ’ αφορμής του interview που πέρασε δικός μου άνθρωπος, για δουλειά πολύ κατώτερης των προσόντων του, στην οποία ερωτήθηκε κατά πόσον είναι διατεθειμένος να δεσμευτεί ότι θα παραμείνει μακροχρόνια στη δουλειά αυτή, ερώτηση η οποία θα μπορούσε να είναι «ναι» ή «όχι» με τα ακόλουθα συμπεράσματα… Αν ήταν «ναι» η απάντηση, προφανώς λέει ψέματα διότι λογικά, αν βρει κάτι άλλο ανάλογο των
προσόντων του θα θελήσει να φύγει, πράγμα λογικότατο για κάθε φυσιολογικό άνθρωπο… Αν η απάντηση ήταν «όχι» θα ήταν ειλικρινής αλλά ακατάλληλος προφανώς για τη δουλειά, σύμφωνα με την λογική της εταιρείας, αν και μιλάμε για θέση η οποία δεν απαιτεί εκπαίδευση …
Η απάντηση που δόθηκε ήταν κάτι ενδιάμεσο…
Κάθε φορά που πάει κάποιος σε μια συνέντευξη, σε μεγάλες εταιρίες συνήθως, έχει να αντιμετωπίσει, τις περισσότερες φορές, μία ή δύο από τις κυρίες ή δεσποινίδες του Τμήματος Ανθρωπίνου Δυναμικού που είναι υπεύθυνες για τη διενέργεια της συνέντευξης… Σίγουρα κάτι δεν πάει καλά με κάποιες από αυτές τις κοπέλες… Συνήθως είναι νέες , χαμηλόβαθμες, ήτοι μισθός των 1000 Ευρώ σημαίνει πάρτυ, αλλά παρ’ όλα αυτά έχουν ένα ύφος αφ’ υψηλού που σπάει κόκαλα… Όταν μιλάνε για την εταιρεία στην οποία προσπαθεί να πιάσει δουλειά ο δύσμοιρος υποψήφιος, στην σύντομη παρουσίαση που προηγείται ή έπεται κάθε job interview, δίνουν έμφαση στο «η εταιρεία μας», «οι πελάτες μας» θέλοντας να κάνουν απόλυτα σαφές ότι παίζουν σημαντικό ρόλο σε αυτή την εταιρεία, ανήκουν σε αυτή την εταιρεία, είναι σάρκα από την σάρκα της, κάτι που δεν είναι, τουλάχιστον ακόμα, ο άμοιρος υποψήφιος υπάλληλος… Σαφώς και δεν γνωρίζω τι έχει σπουδάσει η κάθε μια από αυτές τις κοπέλες, ούτε πόσο καλές φοιτήτριες ήταν, από τα πολύ λίγα που θυμάμαι όμως από το επιλεγόμενο μάθημα, για μένα, στο Πανεπιστήμιο, «Διαχείριση Ανθρώπινου Δυναμικού», δεν ανέφερε πουθενά ότι ο συνεντευξιαστής πρέπει να προσβάλλει τον συνεντευξιαζόμενο ή ότι πρέπει να του καλλιεργεί ένα κλίμα ανάκρισης τρίτου βαθμού χωρίς την λάμπα… Τις περισσότερες φορές, από την προσωπική μου εμπειρία και από τα όσα έχω ακούσει από φίλους, υπάρχει ένα «ανακριτικό» κλίμα το οποίο αναλύει εξονυχιστικά το παρελθόν του υποψηφίου μέχρι σε βαθμό του για ποιό λόγο έπεσε η απόδοσή του στα Μαθηματικά από το 2ο στο 3ο τρίμηνο της δευτέρας Γυμνασίου, αφήνοντας τον να αναρωτιέται για ποιο λόγο δίνεται τόση βάση στο απολυτήριο Λυκείου την στιγμή που το βιογραφικό του έχει να επιδείξει δύο μεταπτυχιακά και μια διδακτορική διατριβή… Επίσης, υπάρχει συνήθως καταιγισμός ερωτήσεων εκτός τόπου και χρόνου, του στυλ «ποια είναι για σένα η ιδανική δουλειά?» ή «είσαι έτοιμος να δεσμευτείς σε μια μακροχρόνια συνεργασία?» και πάει καλά όταν απευθύνονται τέτοιου είδους ερωτήσεις σε ανθρώπους που στοχεύουν σε δουλειές με προκλήσεις, σε οικονομικό όσο και επιστημονικό επίπεδο, αλλά όταν απευθύνονται σε ανθρώπους που αιτούνται δουλειές, κατώτερες του βιογραφικού τους, γιατί πρέπει να δουλέψουν, γιατί χρειάζονται τα χρήματα ή την προϋπηρεσία, τότε αποδεικνύεται ότι κάποιες από αυτές τις κοπέλες, του Τμήματος Ανθρωπίνων Πόρων έχουν μάθει απέξω το «Εγχειρίδιο της Καλής Συνέντευξης» αλλά δεν το έχουν καταλάβει και πολύ καλά μάλλον… Απ’ όσες συνεντεύξεις έχω πάει στη ζωή μου, μου έχει δοθεί η εντύπωση ότι 7 στα 10 άτομα που τις παίρνουν θέλουν να ακούσουν τις ίδιες και τις ίδιες στερεοτυπικές μαλακίες που λένε οι υποψήφιοι και ας λένε ψέματα… «Είμαι πάρα πολύ εργατικός, ομαδικός, επικοινωνιακός, δεν με πειράζει να δουλεύω υπερωρίες, θα έκανα τα πάντα για την εταιρεία, μου αρέσουν οι προκλήσεις, δεν με ενδιαφέρουν τα λεφτά, με ενδιαφέρει η δουλειά… Το μειονέκτημά μου είναι ότι είμαι τελειομανής…»
Ελάχιστες περιπτώσεις έχω να θυμάμαι όπου η κοπέλα που μου έπαιρνε συνέντευξη, έδειχνε ότι ήξερε τι ήθελε να μάθει από εμένα με ένα λογικό, ανθρώπινο τρόπο χωρίς να χάνει ούτε την σοβαρότητα ούτε τον επαγγελματισμό της… Η καλύτερη δε απ’ όλες, εργαζόμενη σε μεγάλη τράπεζα, αφού μου έκανε μια συνέντευξη που φανέρωνε πολύ καλά ότι είχε απόλυτη γνώση του τι άνθρωπο ψάχνει και βάσει ποιών προσόντων θα γίνει η επιλογή, μου είπε στο τέλος της συνέντευξης πολύ ευγενικά ότι δεν ήμουν αυτός που έψαχνε, με ένα τρόπο όμως που ούτε με πρόσβαλλε, ούτε έβγαζε προς τα έξω ότι ένιωθε σαν να είχε χάσει τον χρόνο της μαζί μου παρά το γεγονός ότι ήμουν ακατάλληλος για την θέση… Για μένα δε αυτή η συμπεριφορά της πραγματικά με «παρηγόρησε» παρά το γεγονός ότι τότε ήμουν άνεργος…
Φυσικά όλα αυτά που γράφω δεν αφορούν το σύνολο των γυναικών που κάνουν αυτή τη δουλειά, ούτε φυσικά και είναι μόνο γυναίκες που την κάνουν, έχω συναντήσει και άντρες στα διάφορα interviews που έχω πάει, απλά η πλειοψηφία τυγχάνει να είναι γυναίκες… Όλα αυτά που γράφω αφορούν ένα αριθμό ανθρώπων που κάνει αυτή τη δουλειά με τον τρόπο που περιέγραψα πιο πάνω και γράφτηκαν επ’ αφορμής του interview που πέρασε δικός μου άνθρωπος, για δουλειά πολύ κατώτερης των προσόντων του, στην οποία ερωτήθηκε κατά πόσον είναι διατεθειμένος να δεσμευτεί ότι θα παραμείνει μακροχρόνια στη δουλειά αυτή, ερώτηση η οποία θα μπορούσε να είναι «ναι» ή «όχι» με τα ακόλουθα συμπεράσματα… Αν ήταν «ναι» η απάντηση, προφανώς λέει ψέματα διότι λογικά, αν βρει κάτι άλλο ανάλογο των
προσόντων του θα θελήσει να φύγει, πράγμα λογικότατο για κάθε φυσιολογικό άνθρωπο… Αν η απάντηση ήταν «όχι» θα ήταν ειλικρινής αλλά ακατάλληλος προφανώς για τη δουλειά, σύμφωνα με την λογική της εταιρείας, αν και μιλάμε για θέση η οποία δεν απαιτεί εκπαίδευση …
Η απάντηση που δόθηκε ήταν κάτι ενδιάμεσο…
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου