Ψαροκόκαλο...

Κάποιος θα διαβάσει αυτό το post και θα σκεφτεί είναι σαββατοκύριακο και φιλοσοφεί ο αργόσχολος... Μπορεί και να είναι έτσι αλλά αυτό το γεγονός δεν αλλάζει την αλήθεια... Σαν κοινωνία κάναμε τα στραβά μάτια στα πάντα... Στην ανύπαρκτη δημόσια υγεία, στην παραπαίουσα δημόσια παιδεία, στην εξωφρενική ακρίβεια, στα απλησίαστα νοίκια, στη ζωή χωρίς μέλλον και προοπτική για τους πιο αδύναμους από εμάς, στην εκατόμβη των νεκρών του covid, στην αστυνομική βία, στις υποκλοπές, η λίστα είναι ατελείωτη... Κάθε φορά, στα μάτια αυτού που ήθελε να δει την αλήθεια, το σύστημα σου έλεγε ότι τα κέρδη και οι αριθμοί είναι πιο σημαντικά από την ανθρώπινη ζωή...  Μετά ήρθαν τα Τέμπη... Η τραγωδία ήταν τεράστια και χτύπησε στο ευαίσθητο σημείο κάθε ενός από εμάς ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθέτησης, τα παιδιά μας... Όλοι λίγο πολύ σκέφτηκαν ότι το δικό τους παιδί μπορεί να ήταν πάνω σε αυτό το τρένο και κάτι μέσα μας ξεχείλισε... Μας έχουν πάρει τα πάντα και δεν μιλάμε, θα μας σκοτώσουν και τα παιδιά μα...

Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής είναι η χώρα που λατρεύει να μισεί και μισεί να λατρεύει ο υπόλοιπος πλανήτης... Είναι η χώρα που καλώς ή κακώς έχει αφήσει το στίγμα της στην παγκόσμια ιστορία περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη από τις αρχές του 20ου αιώνα κι έπειτα... Είναι η χώρα που έχει κυριαρχήσει σε κάθε επίπεδο, οικονομικό, πολιτικό, στρατιωτικό, τεχνολογικό, πολιτιστικό, κτλ περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη... Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής είναι όλα αυτά αλλά πόσα γνωρίζουμε πραγματικά για την ιστορία της, για το δρόμο που διέσχισε για να φτάσει στο σημείο βρίσκεται σήμερα; Απαντάω πρώτος εγώ, πολύ λίγα ως τίποτα... Πώς μαθαίνεις την ιστορία μιας χώρας ηλικίας 500+ ετών, θα σου πάρει πάρα πολύ χρόνο, θα ρωτήσει κάποιος και δικαιολογημένα... Με μια σύνοψη της ιστορίας και των ορόσημων που την καθόρισαν απαντάει ο James West Davidson  που παρουσιάζει ακριβώς αυτό στις κοντά 450 σελίδες του βιβλίου του  "Μικρή ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών"... Η ιστορία των Ηνωμέν...

Μια μικρή ιστορία με αφορμή το δράμα του τρίχρονου που παρακολουθήσαμε όλοι αποσβολωμένοι... Μπορεί να το έχω αναφέρει ξανά αλλά νομίζω ότι είναι επίκαιρο... Πριν αρκετά χρόνια όταν ζούσαμε στο προηγούμενο σπίτι, δίπλα από την πολυκατοικία που ζούσαμε, υπήρχε μια μονοκατοικία όπου ζούσε μια γιαγιά με την οικιακή της βοηθό... Η γιαγιά ήταν πολύ ηλικιωμένη και καταβεβλημένη με ότι αυτό σημαίνει για ένα γέρο άνθρωπο και τους ανθρώπους που ασχολούνται με την φροντίδα τους... Πολύ συχνά ακούγονταν φωνές και βρισιές της οικιακής βοηθού προς τη γιαγιά, προφανώς όταν κάτι συνέβαινε και αυτή έχανε την υπομονή της ενώ τα βογγητά της γιαγιάς κάποιες φορές μετά που ακούγονταν φωνές μας έκαναν να υποψιαζόμαστε ότι η βοηθός χτυπούσε τη γιαγιά... Η Μάρα θορυβήθηκε πολύ και ανησύχησε για το τι μπορεί να συνέβαινε μέσα σε εκείνο το σπίτι οπότε συζήτησε το θέμα με τη γυναίκα του διαχειριστή... Έμαθε από αυτήν ότι η γιαγιά είχε δύο ή τρεις γιους, δεν θυμάμαι καλά, οι οποίοι δεν ασχολούνταν με την μάνα το...

 🎂🎂🎂

Κανένας δεν αντέχει όταν θύματα της ανθρώπινης φρίκης είναι τα παιδιά... Όταν συμβαίνει πατιούνται διάφορα παρόμοια κουμπιά στις ψυχές των περισσότερων ανθρώπων και προκαλούνται συναισθήματα οδύνης, οργής, απελπισίας και κυρίως ενδιαφέροντος... Όταν ένα βιβλίο ξεκινά έχοντας το παιδί στο επίκεντρο, αρχικά ως θύμα και κατόπιν ως ήρωα, έχει πολλές ελπίδες να καθηλώσει την προσοχή του αναγνώστη, αν βοηθήσει λίγο κι ο συγγραφέας... Προς Θεού, δεν υπονοώ ότι ο συγγραφέας έχει καταφύγει σε τακτικές clickbait αλλά πάνω κάτω αυτό που περιέγραψα στις πρώτες λίγες γραμμές αυτού του post συνοψίζει σε μεγάλο βαθμό την ραχοκοκαλιά της υπόθεσης του βιβλίου  "Παγωμένος Άγγελος", ενός όχι και τόσο επιτυχημένου τίτλου κατά την ταπεινή μου άποψη... Το  "Παγωμένος Άγγελος" είναι το πρώτο βιβλίο του Samuel Bjork και του πρωταγωνιστικού του διδύμου, του Χόλγκερ και της Μία... Το δίδυμο είναι ετερόκλητο, αντισυμβατικό,  με αρκετά μεγάλη διαφορά ηλικίας μεταξύ τους, ο καθένας με τους δαί...

Θέλω πολύ να με αγαπάνε, ποιος δεν το θέλει... Με έχουν αγαπήσει πολύ κάποιοι άνθρωποι και κάποιοι άλλοι όχι όσο θα ήθελα ή θα μου άξιζε αλλά είμαι ok με αυτό, it is what it is... Δεν είμαι ok με το να μην με σέβονται... Για μένα ο σεβασμός είναι το σημαντικότερο πράγμα στον κόσμο... Είναι δικαίωμα σου να μην με αγαπάς ή ακόμα και μην με συμπαθείς, ΟΦΕΙΛΕΙΣ όμως να με σέβεσαι γιατί αν δεν με σέβεσαι δεν το ξεχνάω ποτέ και αργά ή γρήγορα θα σε γαμήσω ...

Περίεργη η λίστα ανάγνωσης του 2024, τόσο περίεργη όσο και η χρονιά που πέρασε, να πάει στα τσακίδια και να μην ξαναγυρίσει... Λίγο από όλα, πολυσυλλεκτική χωρίς να χαρίζει μεγάλες εντάσεις, κανένα από τα βιβλία δεν με κέρδισε πραγματικά, δεν θα το μνημονεύω στις λίστες όλης μου της ζωής... Σίγουρα φταίω κι εγώ διότι όσο περνάνε τα χρόνια δυσκολεύομαι φοβερά να συγκεντρωθώ στην ανάγνωση ενός βιβλίου και να το ζήσω όπως του αξίζει καθώς ο "θόρυβος", ο κυριολεκτικός και αυτός μέσα στο κεφάλι μου είναι διαρκώς αυξανόμενος...  Φέτος σκέφτηκα για πρώτη φορά να δώσω σημασία στην δημοφιλία των posts με βιβλία του έτους...   Αφενός με εντυπωσίασε ότι τα posts μου για βιβλία μπορούν να συγκεντρώσουν άνετα πάνω από 100 views, κάποιοι έστω και κατά τύχη διαβάζουν αυτά που γράφω και αφετέρου ότι το πλέον δημοφιλές post ήταν αυτό του "Εκεί που γεννήθηκαν οι θρύλοι" του Παντελή Σταυρουλάκη , το κοινό που με διαβάζει είναι μπασκετόφιλο, WTF... Δυσκολεύομαι να διαλέξω το καλύτερο μ...

 Μετά από μερικές πλήρεις ακροάσεις του τελευταίου δίσκου του ΛΕΞ μπορώ υπεύθυνα να πω: Ο ΛΕΞ βρίσκεται στο ωριμότερο σημείο του στιχουργικά, εξακολουθεί να φτιάχνει ολοζώντανες εικόνες με τους στίχους του, εικόνες που κάπου κάπου βλέπεις τον εαυτό σου μέσα... Μουσικά ο δίσκος μπορούσε και καλύτερα, δεν άκουσα κάποιο beat ή κάποια μελωδία που θα μου μείνουν αξέχαστα... Τα κομμάτια έχουν μελαγχολία και πως θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά αλλά δεν ένιωσα την "σκοτεινιά" των άλλων δίσκων... Αυτό που λατρεύω στον ΛΕΞ είναι ότι νιώθω ότι είναι ένας άνθρωπος απλός σαν και εμένα, αν δεν ήταν rapper θα μπορούσε να είναι ο συνάδελφος του διπλανού γραφείου ή ο περιπτεράς της γειτονιάς, μπορώ να ταυτιστώ μαζί του κι ας δεν ήμουν μάγκας ποτέ, καμιά φορά ήμουν αλάνι... Τα αγαπημένα μου κομμάτια τώρα που γράφεται το post είναι τα "Νυχτερίδες", "Graffiti" και "Αλήτικη αγάπη"... Αύριο μπορεί να είναι διαφορετικά... Αυτός ο δίσκος, σε αντίθεση με τους προηγούμε...

Αν και μεγάλος fan του Pressfield κάποτε, είχα πολλά χρόνια να διαβάσω κάτι δικό του και σίγουρα αγνοούσα πλήρως το  "36 Δίκαιοι" , το βρήκα όμως στην βιβλιοθήκη της μητέρας μου και το πήρα κατευθείαν, είχε όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που θα το έκαναν να μου αρέσει... Σε ένα κοντινό μέλλον που ο πλανήτης μαστίζεται από τα αποτελέσματα της κλιματικής αλλαγής, κάποιοι μυστηριώδεις φόνοι αποτελούν το αντικείμενο έρευνας δύο ντετέκτιβ από την Νέα Υόρκη, του πιο έμπειρου, λιγομίλητου, μπαρουτοκαπνισμένου Μάνιγκ και της ασιατικής καταγωγής, πολύ νεότερης, πολύ στοχοπροσηλωμένης Ντιούι... Οι φόνοι παρουσιάζουν κάποια, περίεργα, κοινά χαρακτηριστικά, τα θύματα είναι όλα εβραϊκής καταγωγής και φαίνεται να συνδέονται με κάτι παραπάνω από την καταγωγή τους, το πράγμα περιπλέκεται, το μεταφυσικό στοιχείο μπαίνει στο παιχνίδι και η πλοκή αποκτά ιλιγγιώδη ρυθμό... Η βασική έννοια πάνω στην οποία στηρίζεται το  "36 Δίκαιοι"  είναι αυτή των 36 Δίκαιων Ανθρώπων ( Tzadikim Nistarim...

Τα νέα των τελευταίων ημερών είναι το ένα πιο άσχημο από το άλλο, νέα που έχουν να κάνουν με ζωή και θάνατο... Νιώθω ότι δεν υπάρχει τίποτα να κρατηθώ για να μην χάσω το μυαλό μου εκτός από την οικογένεια μου, το στρες μου έχει πάει στα κόκκινα... Το μόνο που θέλω είναι να είμαι στο σπίτι μου, με τα παιδιά μου και την Μάρα, να κλείσω όλον τον κόσμο, όλο το κακό, την αρρώστια και το άγχος απ' έξω, να κρυφτώ στην φωλιά μου και να πέσω σε χειμερία νάρκη...